Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4
Το ρυθμικό κούνημα του τραίνου τον νανούριζε.
Λίγο πριν, φόρεσε τις μεταξωτές του πυτζάμες , κρέμασε το ακριβό του κοστούμι στην κρεμάστρα, έβαλε την βαλίτσα στο ντουλάπι και ξάπλωσε στο αναπαυτικό κρεβάτι της πρώτης θέσης .
Τι απόφαση κι αυτή, να ακυρώσει τελευταία στιγμή το
αεροπορικό εισιτήριο και να ταξιδέψει με το τραίνο!
Ήθελε όμως να γυρίσει πίσω με τον ίδιο τρόπο που έφυγε από την
πατρίδα του πριν ……πριν πόσα χρόνια;
Γι αυτό θέλησε να
ταξιδέψει με το τραίνο, για να σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια .
Πώς έφυγε, πού πήγε , τί έγινε , τι κέρδισε, τι έχασε;
Δύο μήνες παντρεμένοι κι έπρεπε να την αποχωριστεί.
Ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή με τόσα όνειρα!
Φτωχοί μεν, αλλά πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή στο χωριό ήταν
δύσκολη κι έπρεπε να παλέψουν, να δουλέψουν σκληρά.
Δεν τους τρόμαζε όμως η δουλειά, ήταν νέοι, δυνατοί και
γεμάτοι όνειρα.
Όνειρα που πάγωσαν μαζί με τη σοδειά τους.
Καταστράφηκαν τα πάντα .
Και τώρα πώς θα πλήρωναν τα χρέη τους;
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος πια.
Ο μεσάζων που γύριζε στα χωριά και πρόσφερε δουλειά κάπου
στην Ευρώπη, θα ξαναπερνούσε σε λίγες μέρες για την τελική απάντηση.
Η μετανάστευση ήταν η μόνη λύση!
Σίγουρα θα έφευγαν πολλοί οι νέοι από το χωριό τους , μετά από
αυτή την κακοκαιρία.
Με πολύ πόνο στην καρδιά , τη φίλησε για άλλη μια φορά ,
άρπαξε τη μικρή βαλίτσα του και το μπογαλάκι με τα λιγοστά τρόφιμα για το
δρόμο, άνοιξε την πόρτα και βγήκε βιαστικά.
Ο δυνατός αέρας σκέπασε τα γοερά κλάματα της Ασημένιας του.
Ευτυχώς , γιατί λίγο ήθελε να γυρίσει πίσω.
Στην πλατεία του χωριού περίμενε το φορτηγό που θα τους μετέφερε
στον πιο κοντινό σταθμό.
Αυτό ήταν, το τραίνο ξεκίνησε μουγκρίζοντας σαν δράκος.
Άλλη μια φουρνιά από ζεστό κρέας θα έτρωγε κι αυτή τη φορά.
Όλα τα νέα παλικάρια που αναγκάζονταν να αφήσουν την πατρίδα
τους για να δουλέψουν στα ξένα.
Σε κάθε σταθμό ανέβαιναν όλο και πιο πολλοί, άλλοι γελαστοί
και χαρούμενοι κι άλλοι λυπημένοι όπως αυτός.
Δυο μερόνυχτα κράτησε το ταξίδι τους για το βορρά.
Τα λιγοστά τρόφιμα,
ψωμί, ελιές, λίγο τυρί και πίτα που του έφτιαξε η μάνα του, ίσα που έφτασαν.
Θα έκανε υπομονή, θα έκαναν υπομονή για ένα χρόνο, τόσο
είχαν πει ότι θα δούλευε, ένα χρόνο , ίσα για να ξεχρεώσουν και μετά θα γύριζε
πίσω .
Πίσω στην αγαπημένη του Ασημένια.
Τώρα που έφτασαν, η πρώτη του δουλειά ήταν να της γράψει ότι έφτασαν καλά , ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και θα ήταν πάλι μαζί.
Τα νέα ήρθαν γρήγορα , μετά από ένα μήνα, με το τραίνο που
έφερε τους καινούργιους,
Η Ασημένια περίμενε το πρώτο τους παιδί.
Να χαρεί, να κλάψει;
Αυτό σήμαινε κι άλλα έξοδα, ίσως κι άλλος χρόνος μακριά της.
Λίγη υπομονή ακόμα αγαπημένη μου.
Γνώρισε τον γιο του τρία χρόνια μετά, τότε θεώρησε ότι το
κομπόδεμα του ήταν αρκετό για να ξοδέψει λίγα για το ταξίδι της επιστροφής.
Νόμισε, ότι η εξορία του έφτασε στο τέλος της.
Ο γάμος της αδερφής του, ήταν δική του υποχρέωση αφού αυτά
τα χρόνια ο πατέρας τους αρρώστησε και
πέθανε. .
Λίγη υπομονή ακόμη Ασημένια μου.
Μόλις πάω θα φροντίσω για τα χαρτιά σου, θα είμαστε μαζί και
θα μαζέψουμε πιο γρήγορα όλα όσα χρειάζονται.
Το παιδί θα μείνει λίγο καιρό με την μάνα μου για να μπορέσεις να δουλέψεις κι
εσύ,.
Δεν έφυγε ποτέ η Ασημένια.
Έμεινε πίσω κι έφερε στον κόσμο την κόρη τους.
Τώρα είχε καλύτερη δουλειά και πίστευε πως έφτασε η ώρα της επιστροφής.
Μήπως όμως να έκαναν λίγη υπομονή ακόμα για να αγόραζαν ένα
σπίτι για το κοριτσάκι τους;
Λίγη υπομονή ακόμα για να τελειώσει ο γιος τους το σχολείο
και να του ανοίξουν μια δουλειά να μη παιδεύεται με τη γη;
Λίγη υπομονή ακόμα , γιατί βρήκε μια καταπληκτική ευκαιρία,
ένα μαγαζί στο κέντρο της πόλης όπου έμενε;
Θα ήταν πια αφεντικό και δεν θα είχαν ανάγκη κανέναν.
Τώρα θα την έπαιρνε κοντά του οπωσδήποτε.
Τα παιδιά ήταν μεγάλα , μπορούσαν να μείνουν με τη γιαγιά τους για λίγο καιρό.
Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο.
Η μάνα έφυγε ξαφνικά και για άλλη μια φορά η Ασημένια έμεινε στο χωριό.
Γύριζε πίσω.
Οριστικά αυτή τη φορά.
Το σπίτι της κόρης αγοράστηκε , η δουλειά του γιου στήθηκε.
-Τα πούλησα όλα Ασημένια μου κι έρχομαι.
Φτάνει τόση υπομονή, έχει κι αυτή τα όρια της και νομίζω ότι
τα ξεπεράσαμε προ πολλού.
Ήταν τα λόγια του στο τηλέφωνο.
Λίγη μόνο υπομονή μέχρι να γυρίσω και να αρχίσουμε από την
αρχή, από εκεί που σταματήσαμε πριν ….πριν πόσα χρόνια;
Συγνώμη αγαπημένη μου για όλα όσα σου στέρησα, όλα όσα
στερηθήκαμε.
Τα χρήματα μπορεί να αγοράζουν σπίτια και δουλειές, δεν
αγοράζουν όμως άδειες νύχτες, άδειες αγκαλιές.
Μπορεί να κέρδισα πολλά , μπορεί να έφυγα με μπαλωμένα ρούχα
και τώρα να γυρίζω με ακριβό κοστούμι και βαλίτσες γεμάτες δώρα, έχασα όμως όλες τις οικογενειακές μας στιγμές.
Ελπίζω να τις αναπληρώσουμε , μεγαλώνοντας μαζί τα εγγόνια μας.
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή για την 4η Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη που διοργανώνει η Μαίρη από την ΓΗΙΜΗ ΜΑΤΙΑ που τόσο αγαπήσαμε!
Μαίρη μου, ευχαριστώ πολύ.
Χαίρομαι που παίρνω κι εγώ μέρος σ αυτό το δρώμενο!
Τη φωτογραφία την διάλεξε η Κλαύδια που προηγήθηκε και η λέξη-κλειδί είναι Μετανάστευση.
Σ ευχαριστώ πολύ Κλαύδια μου. Είχα μεγάλη αγωνία για τη φωτογραφία και τη λέξη.
Δεν θα μπορούσες να διαλέξεις πιο κατάλληλη για μένα.
Κόρη μετανάστη, έγραψα μια ιστορία φανταστική αλλά όχι κι απίθανη.
Διάλεξα να έχει αίσιο τέλος γιατί και μόνο ο τίτλος πονάει.
Η λέξη-κλειδί είναι ΕΞΟΔΟΣ
Κατερίνα, μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως θέλεις .
Σαν τέλος ή σαν αρχή.
Καλή επιτυχία!!!!!
