Περιμένω τα εγγονάκια μου και είμαι πολύ χαρούμενη!
Μπορεί να τα βλέπω κάθε μέρα από τον υπολογιστή μου, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Λαχταρώ να τα δω από κοντά και να τα αγκαλιάσω, έστω φορώντας αυτές τις διαστημικές στολές.
Έτσι μας περίμενε και η δική μας γιαγιά, δίπλα στο τζάκι, πλέκοντας ή ράβοντας ή κάνοντας ό,τι άλλο την ευχαριστούσε, περιτριγυρισμένη με τα χιλιάδες μικροπραγματάκια που μάζευε για χρόνια!
Τα κληρονομήσαμε όλα και μας τη θυμίζουν πάρα πολύ έντονα, κάθε στιγμή.
Ο παππούς προσπαθούσε να πετάξει μερικά, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε, θαρρείς και τα είχε όλα μετρημένα η καλή μας η γιαγιάκα.
Την είχα ικανή και γι αυτό !
Η γιαγιά μας, ήξερε πώς να μας κάνει να ενδιαφερθούμε για την δημιουργική απασχόληση.
Από το τίποτα, έφτιαχνε από κούκλες μέχρι παπλώματα!
Ήξερε να λέει και ωραία παραμύθια.
Τότε βέβαια τα παραμύθια είχαν δράκους και νεράιδες και χαρούμενο τέλος. τώρα είναι τελείως διαφορετικά.
Δεν πιστεύουν αυτά που τους διηγούμαι, νομίζουν ότι τα βγάζω όλα από το μυαλό μου!
Έχουν πολλή πλάκα όπως με κοιτάζουν με το στόμα ανοικτό, όταν τους λέω ότι πηγαίναμε μαζί με τη γιαγιάκα μου στο Super Market και ψωνίζαμε.
Είχαμε γράψει τί θέλαμε, αλλά μερικές φορές, παίρναμε κι ό,τι άλλο μας άρεσε.
Μπορούσαμε να βγούμε από το πρόγραμμα, χωρίς πρόβλημα.
Ρωτάνε γιατί, αφού τα στέλνουν στο σπίτι κάθε εβδομάδα από τα καταστήματα.
Αποθηκεύουν στον υπολογιστή όλα όσα χρειάζονται για την εβδομάδα, ανάλογα με τα άτομα που ζουν σε κάθε σπίτι και μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα , αυτά παραδίδονται στα σπίτια.
Ήταν τόσο όμορφη αυτή η βόλτα κι όμως δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Πάντα γυρίζαμε με μια έξτρα λιχουδιά κι αυτό μας έκανε ευτυχισμένες!
Και μόνο που με κρατούσε από το χεράκι και περπατούσαμε χωρίς να βιαζόμαστε, μας έδινε μεγάλη χαρά!
-Είναι χάσιμο χρόνου, λένε!
Αν πεις και για τα αυτοκίνητα, γελάνε όταν ακούνε να τους λέω ότι οδηγούσαμε στους δρόμους που πολλές φορές είχαν και κακοτεχνίες και κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Όμως η δική μου γιαγιά πάντα είχε στην τσάντα της πράγματα για να μας απασχολήσει μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
-Γιατί να τρέχουν στους δρόμους τα αυτοκίνητα κι όχι στον ουρανό; ρωτάνε.
Οι δρόμοι χαλάνε, θέλουνε επισκευή, στις ώρες αιχμής υπάρχει χάσιμο χρόνου και ταλαιπωρία.
Ενώ πετώντας, γλυτώνεις από όλα αυτά.
Δεν με πείθουν, γιατί εγώ δεν έχω συνηθίσει ακόμα αυτόν τον τρόπο μετακίνησης.
Ζαλίζομαι κάθε φορά που απογειώνεται το αυτοκίνητο και σε πέντε λεπτά πετάμε στον αέρα.
Βλέπουν να μαγειρεύω και ρωτάνε γιατί το κάνω, αφού με δυο τρία χαπάκια μπορώ να πάρω όλα όσα χρειάζεται ο οργανισμός μου.
Τους εξηγώ ότι μου αρέσει να φροντίζω την οικογένεια μου με νόστιμα φαγητά, μαγειρεμένα από μένα.
Με υλικά, που όσο πάει και πιο δύσκολα πια προμηθεύομαι, αντιστέκομαι στον καινούργιο τρόπο διατροφής.
Είναι χάσιμο χρόνου , λένε.
Χάσιμο χρόνου, να μαζευτεί η οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι, να φάει , να μιλήσει, να γελάσει;;
Ακόμα και να μαλώσει, ακόμα κι αυτό μας, κρατάει ζωντανούς κι ελεύθερους.
Χαίρονται όταν τους δείχνω πώς να κατασκευάσουμε κάτι με ανακυκλώσιμα υλικά, που ομολογώ ότι τα έχω εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά πάλι ρωτάνε γιατί!
-Γιατί , η χαρά της δημιουργίας, δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα έτοιμο.
-Είναι χάσιμο χρόνου, γιαγιά!
Τους αρέσει να ακούνε πώς γνωρίστηκα με τον παππού τους και δεν πιστεύουν ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και οι δύο.
Εγώ σε πιο μικρή τάξη κι εκείνος, σαν πιο μεγάλος , με πρόσεχε και με συνόδευε στο σπίτι μου.
-Γιατί πηγαίνατε στο σχολείο , αφού μπορούσατε να τα μάθετε όλα από το σπίτι μέσω διαδικτύου;
Ήταν χάσιμο χρόνου, λένε.
-Και η χαρά να είσαι κοντά με τον άνθρωπό σου;
Να τον ακουμπάς, να τον αγκαλιάζεις, να τον μυρίζεις , να τον φιλάς;
-Δεν φοβόσασταν τους ιούς, καλέ γιαγιά;
-Όλα αυτά τα άσχημα, από τους ιούς ξεκίνησαν, παιδιά μου.
Ήταν πριν 80 χρόνια, νομίζω το 2020, παιδάκι στον παιδικό σταθμό εγώ κι όμως θυμάμαι πολύ καλά την τρομοκρατία που επικρατούσε για χρόνια.
Μη βγαίνεις από το σπίτι, μην ακουμπάς κανέναν και πουθενά, μη πας για καφέ, μη βλέπεις τους φίλους σου, μη τρως έξω, μη πας σχολείο, μη πας διακοπές, ταξίδια, μη μη μη ......
Φόρα τα μάσκα πάντα και παντού, να μη φαίνεται το πρόσωπό σου, να μη χαμογελάς, να μη μιλάς, να μην αναπνέεις.
Τα βλέπουν όλα σωστά, γιατί έτσι έμαθαν τα καημένα!
Όλα γίνονται μηχανικά και από το διαδίκτυο και δουλεύουν ασταμάτητα 24 ώρες το 24ωρο.
Ακόμα κι όταν κοιμούνται, έχουν τα ακουστικά στα αυτιά τους κι ο εγκέφαλος τους καταγράφει τα μηνύματα που έρχονται συνέχεια.
Δεν υπάρχει ελευθερία , δεν το καταλαβαίνουν όμως, νομίζουν ότι αυτό είναι το σωστό.
Προσπαθώ να τους μάθω όσα πιο πολλά μπορώ, να τα θυμούνται έστω, μήπως κάποτε αποφασίσουν να αποκτήσουν πάλι την ελευθερία τους, την πραγματική ελευθερία.
Το μακρινό 2100, η εγγονή μου, γιαγιά πια, γράφει και παίρνει μέρος στη mini Σκυτάλη #1.284.198 της Μαίρης, που έχει το μπλογκ ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ που το κληρονόμησε από τη γιαγιά της Mary Pertax.
Εύχομαι όλα αυτά να είναι δημιούργημα της νοσηρής φαντασίας μου και όλα να εξελιχθούν τελείως διαφορετικά.
Καλά που ράβω ή ζωγραφίζω όλη την ημέρα και περνάω την καραντίνα κάπως υποφερτά, αλλιώς τί άλλα φοβερά και τρομερά θα έγραφα;
Μαίρη μου σ ευχαριστώ που μας παρακινείς με τις προτροπές σου.
Όλες οι ιστορίες είναι υπέροχες και μπορείτε να βρείτε τα links ΕΔΩ
Έχετε άπλετο χρόνο, διαβάστε τες και πείτε μας τη γνώμη σας γι αυτό το δρώμενο.
