Έριξε τα τελευταία ρούχα στη βαλίτσα της, έκλεισε το φερμουάρ και κάθισε δίπλα στο παράθυρο να περιμένει το ταξί που θα την πήγαινε
στο αεροδρόμιο για να πάρει το αεροπλάνο του γυρισμού.
Θα γύριζε επιτέλους στο σπίτι της, στο μεγάλο της σπίτι
δίπλα στη θάλασσα, στο αδέρφια της, στις μανούλες της και στον πατερούλη της!!!!!
Ναι σωστά διαβάσατε, στις μανούλες της.
Σ αυτό το μεγάλο σπίτι κατοικούσαν πολλά παιδιά και πολλές μανούλες.
Ο κόσμος βέβαια το έλεγε ίδρυμα, ποτέ δεν κατάλαβε το γιατί,
αυτή όμως το θεωρούσε σπίτι, το σπίτι της.
Ποια μανούλα να πρωτοθυμηθεί;
Την μαμά Φλώρα ή μαμά πάστα Φλώρα, που σηκωνόταν από τα χαράματα
για να ετοιμάσει τα πεντανόστιμα φαγητά της, να ψήσει τα αφράτα τυροψωμάκια της
για να τα βρούμε ζεστά ζεστά στο πρωινό μας, να κάνει ζυμάρι για τις πίτες της και
τόσα άλλα μέχρι αργά το βράδυ;
Κι ενδιάμεσα εβρισκε και το χρόνο για αγκαλιές και χάδια για όλα τα παιδιά.
Την μαμά Κατερίνα που ήταν σχολαστική με την καθαριότητα και
κυνηγούσε τη σκόνη με την ηλεκτρική σκούπα ;
Την είχανε βαφτίσει dust buster γι
αυτό το λόγο.
Ήθελε να ζούμε σε καθαρό περιβάλλον, έλεγε κι όλο έτρεχε με
την ηλεκτρική στο χέρι και το ξεσκονόπανο.
Μόλις τελείωνε με τις σκόνες, καθόταν στην ραπτομηχανή της κι
έραβε ρουχαλάκια για όλα τα παιδιά.
Λάτρευε τα υφάσματα και χαίρονταν όταν αποκτούσε καινούργια.
Κι αυτή όμως τα παρατούσε όλα όταν κάποιο παιδί την
χρειαζόταν.
Η μαμά Αρετούλα , τα ξυπνούσε το πρωί με τραγούδια και φιλιά
και αφού τα καλοχτένιζε κι έφτιαχνε κοτσιδάκια στα κορίτσια κι ολόισιες χωρίστρες στα αγόρια, έπαιρνε αγκαλιά όσα πιο
πολλά παιδιά μπορούσε και καθόταν δίπλα
στο παράθυρο ή έξω στην αυλή όταν ο καιρός το επέτρεπε και τους διάβαζε ιστορίες από τα αγαπημένα της βιβλία!
Η ιστορία που τους άρεσε
περισσότερο ήταν με τα δυο βατράχια που έπεσαν μέσα στο καζάνι με το γάλα.
Ο βάτραχος που τα παράτησε γρήγορα, πνίγηκε, αυτός όμως που συνέχισε να κολυμπάει
κατάφερε και βγήκε γιατί το γάλα έπηξε με το χτύπημα κι έγινε γιαούρτι.
Πάντα διάλεγε διδακτικές ιστορίες για να τους μαθαίνει να μη τα παρατάνε στη ζωή
τους ό,τι κι αν τους συνέβαινε!!!
Προσπαθούσε να τα απασχολεί
όσο διάβαζαν τα μεγαλύτερα παιδιά και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, μεταδίδοντας τους την αγάπη της για τα βιβλία!!
Τον χειμώνα που σκοτείνιαζε νωρίς, άναβε το καντηλάκι
μπροστά στις εικόνες και τους έλεγε ιστορίες από το νησί της
Λάτρευαν αυτές τις ιστορίες,
αλλά πάντα τα μάτια της ήταν υγρά όταν τελείωνε κι όλο τα σκούπιζε κρυφά
λέγοντας ότι χρειαζόταν οφθαλμίατρο.
Τι να τους έλεγε; Ότι έφυγε κρυφά από το νησί για να μην
παντρευτεί αυτόν που ήθελαν τα αδέρφια της;
Ότι αυτός που είχε αγαπήσει και της υποσχέθηκε γάμο, εξαφανίστηκε
μια μέρα εντελώς ξαφνικά χωρίς λόγο;
Ότι με τη βοήθεια του καπετάνιου και μιας μακρινής
συγγένισσας του κατάφερε να μπει στο ίδρυμα , μόλις έμαθε ότι ήταν έγκυος, να γεννήσει εκεί και να παραμείνει σαν μανούλα
για όλα τα παιδιά;
Τα όνειρα της για σπουδές ναυάγησαν, αλλά δεν την ένοιαζε
πια, προτεραιότητα είχε η Ελπίδα της και
ήταν ικανοποιημένη που την κράτησε και ζούσαν μαζί σ αυτό το ήρεμο περιβάλλον.
Όλα αυτά βέβαια τα έμαθε πολύ αργότερα η Ελπίδα, όταν ο
πατερούλης του ιδρύματος ζήτησε να τον παντρευτεί και η Αρετούλα του είπε όλη
την αλήθεια!
Ο πατερούλης τους; Τι να πει γι αυτόν;
Πάντα ήταν εκεί για να ακούσει τις ανάγκες τους και να
παίξει μαζί τους.
Κουβαλούσε θαλασσόξυλα από την ακτή κι έλεγε ότι ήταν
πειρατικά καράβια.
Αυτός ήταν ο καπετάνιος πειρατής και τα παιδιά το τσούρμο
του.
Τι γέλια, τι φωνές, τι πλατσούρισμα στα νερά με ξυπόλητα
πατουσάκια!!!!
Για να τα μαζέψει η μαμά Φλώρα την ώρα του φαγητού, αφού
φώναζε μεριές φορές, υποσχόταν μεγάλη
ανταμοιβή σε όποιον έφτανε στο τραπέζι με πλυμένα χέρια σε 10 λεπτά!
Η αμοιβή ήταν τα αγαπημένα τους μπισκοτολούκουμα με 2
λουκούμια μέσα.
Ήταν το μόνο που έπιανε κάθε φορά!!!
Τότε παρατούσε το πειρατικό καράβι κι ο πατερούλης κι
απολάμβανε τον μεζέ που του έφερνε η μαμά Φλώρα.
Αλμυρό ψάρι, συνήθως ρέγκα και μια γουλιά ούζο, ίσα ίσα να
πάρει δυνάμεις για τον επόμενο γύρο.
Το απόγευμα μετά το διάβασμα , τους μάθαινε ποδήλατο, μπάλα
κι άλλα πολλά.
Ακόμα κι άλογο γινόταν για τα πιο μικρά.
Έπεφτε στα τέσσερα κι ανέβαιναν επάνω του για ατέλειωτες
βόλτες.
Μπορεί να ήταν νεαρός στην ηλικία, αγαπούσε όμως πάρα πολύ
τα παιδιά κι αφιέρωνε όλο τον χρόνο του σ αυτά .
Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε χαραχτεί εδώ και ώρα στο πρόσωπο της
Ελπίδας.
Πόσο της είχαν λείψει όλα αυτά!!!
Η αγαπημένη της οικογένεια!
Άκουσε την κόρνα από το ταξί και βγήκε από το ονειροπόλημα της.
Έβαλε το παλτό της,
πήρε τη βαλίτσα της και ξεκίνησε.
Το τελευταίο κομματάκι σοκολάτας μέσα στην τσέπη του παλτό της
, γλύκανε ακόμα περισσότερο την επιστροφή της.
Το Χριστουγεννιάτικο δεντράκι θα το στόλιζαν όλοι μαζί σε
λίγο και δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά.
Το όνειρο της Αρετούλας, αλλά και δικό της, έγινε πραγματικότητα.
Έγινε δασκάλα και θα δίδασκε στο δικό της σπίτι , τα δικά της
παιδιά , αφού θα έμενε εκεί σαν μανούλα .
Γιατί πάντα υπάρχουν παιδιά που χρειάζονται μια
μανούλα να τα αγαπάει κι ας μην είναι αυτή που τα γέννησε .
Αυτό η φανταστική ιστορία, συμμετέχει στη ''Φωτογραφική Πρόσκληση:24''που εμπνεύστηκε το Δελφινάκι μας από το περσινό φωτογραφικό αλφάβητο, δικό της δρώμενο και εκείνο.
Εδώ είναι η περσινή συμμετοχή μου με τις 24 φωτογραφίες μία για κάθε γράμμα του αλφάβητου. Οι φωτογραφίες μου ήταν:
Άλογο, βιβλίο, γιαούρτι, δεντράκι Χριστουγεννιάτικο, εικόνες, ζυμάρι, ηλεκτρική σκούπα, θαλασσόξυλα, ίδρυμα, κοτσιδάκι, λουκούμια, μπισκοτολούκουμο, νερά, ξυπόλητα πατουσάκια, ούζο, ποδήλατο, ραπτομηχανή, σοκολάτα, τυροψωμάκια, υφάσματα, φερμουάρ, χαμόγελο΄ψάρι, ώρα.
Αφού διάβασα και ξαναδιάβασα όλες τις λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσω κι αφού ετοίμασα διάφορα σενάρια, ένα για κάθε λέξη που όμως ήταν ασύνδετα μεταξύ τους, κατέληξα στο επικρατέστερο.
Αυτό που αναφερόταν στο ίδρυμα και προσπάθησα να συμπεριλάβω τις υπόλοιπες λέξεις φυσιολογικά!
Τελειώνοντας σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι η συνέχεια που σας είχα υποσχεθεί εδώ και που με απασχολούσε καιρό .
Άλλαξα το όνομα της μιας μανούλας, πρόσθεσα και μερικές λεπτομέρειες και να το!!!!!!
Όλα καλά λοιπόν , χάρη στο ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ μας.
Δελφινάκι μου, σ ευχαριστώ πολύ για την ιδέα που είχες.
Δυσκολεύτηκα αρκετά με τις λέξεις που είχα , αλλά το διασκέδασα πολύ!!!!
Και μια και μιλήσαμε για ιδρύματα, τα οποία δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας αλλά και στην πραγματικότητα, μη ξεχάσετε την γιορτή της αγάπης που θα γίνει για το ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ
Όσες κι όσοι είστε κοντά μπορείτε να πάτε στη γιορτή, όσες κι όσοι είστε μακριά μπορείτε να στείλετε κάποια δημιουργία σας.
Πατήστε στο όνομα για να δείτε πού και μέχρι πότε.
Γιατί πάντα υπάρχουν παιδιά που χρειάζονται την αγάπη μας κι ας μη τα γεννήσαμε εμείς
Να είστε όλοι καλά !!!!!!!
