Σελίδες

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

ΠΑΤΣΓΟΥΟΡΚ!!! ΡΆΨΙΜΟ!!!!!

 -Δεν βγαίνω μάνα μου , δεν βγαίνω !

-Γιατί; Η καραντίνα έληξε, δεν το πήρες είδηση;

- Δεν βγαίνω σου λέω!





- Γιατί ; Έτρωγες πολύ και τώρα δεν βγαίνεις μέχρι να χάσεις όλα τα παραπανησια κιλά;

-Δεν βγαίνωωωωωω! Μη επιμένεις,δεν βγαίνω!

- Το βρήκα ! δεν σ αφήνει ο άνδρας σου να βγεις για να μη ξοδέψεις χρήματα;

- Αυτό το συνήθιο το έχω κόψει προ πολλού !

Ναναι καλά η ανακύκλωση. 






- Δεν βγαίνω όμως, τέρμα !

- Τότε δεν σ αφήνει να βγεις επειδή μαζεύεις ό,τι πετάνε οι άλλοι!

- Πόσο καλά με ξέρεις! Αλλά μη το φωνάζεις βρε παιδί μου και μας ακούσει. 

Κοντά έπεσες, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος !

- Δεν βγαίνω και ξέρεις γιατί;






Έχω φρακάρει!

-  Τόσα πολλά κιλά έβαλες; Το είπα πριν, δεν το είπα;

- Πάντα με τον καλό λόγο είσαι!

Φράκαρα από τα πολλά κουρελάκια κι όχι από τα πολλά κιλά !

- Δλδ; 

- Τί Δλδ; 

Να είναι καλά οι φίλες μου που φροντίζουν να με τροφοδοτούν συνέχεια με υλικά και όχι μόνο αυτές που μένουν στη Θεσσαλονίκη, αλλά κι αυτές που μένουν σε άλλους νόμους ή και νησιά. 


Αλλά τώρα πρέπει να φροντίσουν να με φιλοξενήσουν μόλις με διώξουν από το σπίτι. 




- Τί θα κάνεις τώρα; Θα πετάξεις τα κουρελάκια σου;

- Δεν ξέρεις πώς αυτή τη λέξη δεν την λέμε ΠΟΤΕ;

Την έχουμε διαγράψει προ πολλού. 

- Τότε πώς θα λιγοστέψουν; 

Όχι τίποτα άλλο, αλλά  να ανοίξει χώρος για να περάσεις. 

- Ράβω καλέ τί αλλο;

Ράβω συνέχεια. 

Δεν βλέπεις, άρχισα καινούργια κομμάτια που θα γίνουν μάλλον πάπλωμα. 


Τα 4 πρώτα σχέδια .
Το κάθε κομμάτι έχει διαστάσεις 37.5 εκατοστά. 


Αλλά και για μαξιλάρια ή για ρανερ ταιριάζουν. 

Στο τέλος θα αποφασίσω. 

Χρησιμοποιώ πάντως υφάσματα από το απόθεμα που έχω κι ό,τι βγει.

Αυτά τα φτιάχνω με τις οδηγίες των μαθημάτων του ελληνικού συλλόγου πατσγουορκ. 

Μου αρέσει να συμμετέχω σε ομαδικά έργα και να βλέπω τους συνδυασμούς που κάνει η καθεμία από τις συμμαθήτριες. 

Τα συγκεκριμένα σχέδια είναι τα περίφημα

 https://en.m.wikipedia.org/wiki/Quilts_of_the_Underground_Railroad

Σύμφωνα με διάφορες παραδόσεις, τα σχέδια αυτά έκρυβαν μηνύματα που  βοηθούσαν τους Αφρικανούς σκλάβους να δραπετεύσουν με ασφάλεια. 

Στον σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα. 

Λέω να ψάξω μήπως έχει και κανένα σχέδιο για τη δική μου απόδραση. 

- Λοιπόν, φωνή της συνείδησής μου, τί λες;

Θα τα καταφέρω να βγω σε λίγο;

- Καλέ ναι! Δεν το συζητάμε!

Σε 200 χρόνια θα ανοίξει ένας μικρός διάδρομος κι όλα καλά. 

Ράβε εσύ ράβε.

Κάνε λίγο πιο κει να περάσω γιατί δεν χωράω ούτε εγώ για να βγω.

- Πού πας; 

Μόνη μου θα μείνω;

Δεν θα μου κάνεις παρέα στο ράψιμο;

- Δεν είσαι μόνη σου, έχεις την καλύτερη παρέα, τα κουρελάκια σου, έτσι δεν λες πάντα;

Πάω να τσιμπήσω κάτι γιατί πείνασα κι αν στον γυρισμό έχεις ανοίξει χώρο, θα σου φέρω κι εσένα κάτι. 


Με αυτή την ανάρτηση παίρνω μέρος στο δρώμενο της  Μίας, δαντέλα και/ ή ράψιμο. 





Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται για όλους εμάς που δεν ταξιδέψαμε με το μοιραίο τρένο. 

Έχει στοιχειώσει στο μυαλό και στην καρδιά μας η σκέψη όλων όσων έφυγαν τόσο άδικα. 


Αλλά είπαμε

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!!!!

ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!!!

Σάββατο 4 Μαρτίου 2023

ΦΤΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΊΜΑΣΤΕ ΚΑΛΆ!!!

 


-Πού με πας;

-Έλα, εκεί που πηγαίνω κάθε μέρα και παίζω. 

Στο γκαράζ των τρένων. 

Αφού ξέρεις ότι όταν μεγαλώσω θα μάθω να τα οδηγώ. 

-Καλά εσύ ήθελες να γίνεις πιλότος, πότε άλλαξες;

-Η μαμά μου φοβάται τα αεροπλάνα και δεν μ αφήνει να πετάξω, λέει ότι τα τρένα είναι πιο σίγουρα. 

Δεν πειράζει κι έτσι θα ταξιδεύω παντού. 

Είναι κοντά κι αυτό το γκαράζ κι όποτε μπορώ έρχομαι και παίζω μέσα στα βαγόνια και στις μηχανές. 

-Καλά πώς μπαίνεις ; 

Δεν είναι κλειδωμένες οι πόρτες;

-Ναι είναι, αλλά απο την πίσω μεριά έχουν ξεχάσει ένα μικρό παράθυρο ανοικτό. 

Όπως πάντα κάτι θα έχει ξεχαστεί!

Κάποιος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του!


Από εκεί μπαίνω  μέσα και παίζω. 




Σήμερα έφεραν και τα βαγόνια από τα τρένα που τράκαραν, έλα πάμε σου λέω. 

Πάμε να παίξουμε γιατί δεν βλέπω να γίνομαι  ούτε οδηγός στα τρένα μετά από αυτό που έγινε. 

Σίγουρα θα άλλαξε γνώμη η μαμά μου.

- Δεν θέλω, φοβάμαι. 

Άκουσα τη δική μου μαμά να λέει ότι οι ψυχούλες θα τριγυριζουν εδώ μέχρι να βρουν το δίκιο τους.

-Τότε πάμε αμέσως, μήπως και τις δούμε ή τις ακούσουμε. 

-Οι ψυχές δεν μιλάνε. 

-ΜΙΛΑΜΕ, πώς δεν μιλάμε. 

ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ!!!!!

Αλλά δεν μας ακούει κανείς. 

-Εμείς γιατί σας ακούμε;

-Επειδή είστε παιδιά κι έχετε αθώες ψυχές, γιαυτό μας ακούτε. 

Θα μεταφέρετε ένα μήνυμα στους αγαπημένους μας;

Θα τους πείτε ότι λυπόμαστε που τους δώσαμε τόσο μεγάλη στεναχώρια;

ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΑΜΕ!!!!

Εκείνο που θέλαμε εμείς, ήταν να τελειώσουμε τις σπουδές μας, να δουλέψουμε, να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά. 

Να τους δώσουμε χαρές μόνο χαρές. 

-Κι εμείς που αφήσαμε τα παιδάκια μας, λυπόμαστε που δεν θα είμαστε κοντά τους μέχρι να μεγαλώσουν. 

Δεν θέλαμε να φύγουμε έτσι ξαφνικά και να τους βυθίσουμε στον πόνο. 

-Θα τους τα πείτε όλα αυτά;

-Εμείς να τα πούμε, θα μας πιστέψουν όμως;

-Ναι, θα σας πιστέψουν. 

Θα σας πιστέψουν γιατί είστε παιδιά κι έχετε αγνές ψυχές. 

Και κάτι ακόμα. 

Πείτε τους ότι ΦΤΆΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΊΜΑΣΤΕ ΚΑΛΆ!

Τους αγαπάμε πολύ. 




Αφιερωμένο στα αδικοχαμένα μας παιδιά!



Είχα διαλέξει αυτή την εικόνα και είχα γράψει μια άλλη χαρούμενη ιστορία. 

Τα γεγονότα όμως δεν με άφησαν να την αναρτήσω. 


Πονάω όπως όλη η Ελλάδα. 




Η συμμετοχή μου στη συγγραφική Σκυτάλη 

της φίλης Μαίρης από την Γήινη Ματιά