ΠΑΤΣΓΟΥΟΡΚ!!! ΡΆΨΙΜΟ!!!!!

 -Δεν βγαίνω μάνα μου , δεν βγαίνω !

-Γιατί; Η καραντίνα έληξε, δεν το πήρες είδηση;

- Δεν βγαίνω σου λέω!

- Γιατί ; Έτρωγες πολύ και τώρα δεν βγαίνεις μέχρι να χάσεις όλα τα παραπανησια κιλά;

-Δεν βγαίνωωωωωω! Μη επιμένεις,δεν βγαίνω!

- Το βρήκα ! δεν σ αφήνει ο άνδρας σου να βγεις για να μη ξοδέψεις χρήματα;

- Αυτό το συνήθιο το έχω κόψει προ πολλού !

Ναναι καλά η ανακύκλωση. 

- Δεν βγαίνω όμως, τέρμα !

- Τότε δεν σ αφήνει να βγεις επειδή μαζεύεις ό,τι πετάνε οι άλλοι!

- Πόσο καλά με ξέρεις! Αλλά μη το φωνάζεις βρε παιδί μου και μας ακούσει. 

Κοντά έπεσες, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος !

- Δεν βγαίνω και ξέρεις γιατί;

Έχω φρακάρει!

-  Τόσα πολλά κιλά έβαλες; Το είπα πριν, δεν το είπα;

- Πάντα με τον καλό λόγο είσαι!

Φράκαρα από τα πολλά κουρελάκια κι όχι από τα πολλά κιλά !

- Δλδ; 

- Τί Δλδ; 

Να είναι καλά οι φίλες μου που φροντίζουν να με τροφοδοτούν συνέχεια με υλικά και όχι μόνο αυτές που μένουν στη Θεσσαλονίκη, αλλά κι αυτές που μένουν σε άλλους νόμους ή και νησιά. 

Αλλά τώρα πρέπει να φροντίσουν να με φιλοξενήσουν μόλις με διώξουν από το σπίτι. 

- Τί θα κάνεις τώρα; Θα πετάξεις τα κουρελάκια σου;

- Δεν ξέρεις πώς αυτή τη λέξη δεν την λέμε ΠΟΤΕ;

Την έχουμε διαγράψει προ πολλού. 

- Τότε πώς θα λιγοστέψουν; 

Όχι τίποτα άλλο, αλλά  να ανοίξει χώρος για να περάσεις. 

- Ράβω καλέ τί αλλο;

Ράβω συνέχεια. 

Δεν βλέπεις, άρχισα καινούργια κομμάτια που θα γίνουν μάλλον πάπλωμα. 

Τα 4 πρώτα σχέδια .
Το κάθε κομμάτι έχει διαστάσεις 37.5 εκατοστά. 

Αλλά και για μαξιλάρια ή για ρανερ ταιριάζουν. 

Στο τέλος θα αποφασίσω. 

Χρησιμοποιώ πάντως υφάσματα από το απόθεμα που έχω κι ό,τι βγει.

Αυτά τα φτιάχνω με τις οδηγίες των μαθημάτων του ελληνικού συλλόγου πατσγουορκ. 

Μου αρέσει να συμμετέχω σε ομαδικά έργα και να βλέπω τους συνδυασμούς που κάνει η καθεμία από τις συμμαθήτριες. 

Τα συγκεκριμένα σχέδια είναι τα περίφημα

 https://en.m.wikipedia.org/wiki/Quilts_of_the_Underground_Railroad

Σύμφωνα με διάφορες παραδόσεις, τα σχέδια αυτά έκρυβαν μηνύματα που  βοηθούσαν τους Αφρικανούς σκλάβους να δραπετεύσουν με ασφάλεια. 

Στον σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα. 

Λέω να ψάξω μήπως έχει και κανένα σχέδιο για τη δική μου απόδραση. 

- Λοιπόν, φωνή της συνείδησής μου, τί λες;

Θα τα καταφέρω να βγω σε λίγο;

- Καλέ ναι! Δεν το συζητάμε!

Σε 200 χρόνια θα ανοίξει ένας μικρός διάδρομος κι όλα καλά. 

Ράβε εσύ ράβε.

Κάνε λίγο πιο κει να περάσω γιατί δεν χωράω ούτε εγώ για να βγω.

- Πού πας; 

Μόνη μου θα μείνω;

Δεν θα μου κάνεις παρέα στο ράψιμο;

- Δεν είσαι μόνη σου, έχεις την καλύτερη παρέα, τα κουρελάκια σου, έτσι δεν λες πάντα;

Πάω να τσιμπήσω κάτι γιατί πείνασα κι αν στον γυρισμό έχεις ανοίξει χώρο, θα σου φέρω κι εσένα κάτι. 

Με αυτή την ανάρτηση παίρνω μέρος στο δρώμενο της  Μίας, δαντέλα και/ ή ράψιμο. 

Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται για όλους εμάς που δεν ταξιδέψαμε με το μοιραίο τρένο. 

Έχει στοιχειώσει στο μυαλό και στην καρδιά μας η σκέψη όλων όσων έφυγαν τόσο άδικα. 

Αλλά είπαμε

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!!!!

ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!!!