Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΔΥΕ Ο ΗΛΙΟΣ.



Πουλίμ' έλα,  έναν παραμύθ να λέγω σε.

Έτσι άρχιζε η γιαγιά μου τα παραμύθια της, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν αληθινές ιστορίες!!!

Στρογγυλοκαθόμουν κι εγώ δίπλα στο τζάκι κι απολάμβανα τις ιστορίες της!
(κρίμα που δεν ξέρω να το γράψω και στα ποντιακά)



    Τη φωτογραφία αυτή μου την έστειλε η Άννα το 2012,
     όταν έκανα ανάρτηση με   Ελληνικά ηλιοβασιλέματα




Σε λίγο ο ήλιος θα έβαφε κόκκινο τον ορίζοντα!!
-Ήλιε μου , εσύ που τα βλέπεις όλα από ψηλά, φέξε να βρω τον σωστό δρόμο αυτή τη φορά!
Μάζεψε σιγά σιγά τα πράγματα του, πέρασε η ώρα!
Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις , χρόνια τώρα, από τότε που αγόρασε αυτό το γαϊδουράκι και γύριζε από χωριό σε χωριό πουλώντας μικροπράγματα!

Φόρτωσε τον κυρ-Μέντιο με τα μπαούλα του και ξεκίνησε παίζοντας με τη φυσαρμόνικα του τον ίδιο γνώριμο σκοπό.
Πώς πέρασαν τόσα χρόνια;
Σαν να ήταν χθες ακόμη που όλη η οικογένεια του χόρευε και γελούσε με αυτόν τον σκοπό!
Σε ένα από τα ταξίδια του ο πατέρας του , είχε φέρει μια φυσαρμόνικα!!!!!!!!
Είχε μάθει κι έπαιζε ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι ο πατερούλης του!!!
Η μανούλα του σιγοτραγουδούσε κι αυτός με τις μικρές αδερφές του χόρευαν.
Τι ευτυχισμένοι που ήταν όλοι, κάτω από τα φτερά της αγαπημένης οικογένειας!

Δεν κατάλαβε σε τί έφταιξαν κι έπαθαν τέτοιο κακό!
Πότε και γιατί έκαψαν τα σπίτια τους, πότε και γιατί πήραν τον πατέρα τους στα τάγματα εργασίας στα βάθη της Τουρκίας, πότε και γιατί βρέθηκαν με ότι φορούσαν κι ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν στην προκυμαία;

Μπρος η μάνα , κρατώντας από το χέρι τις δυο μικρότερες αδερφές του και πίσω αυτός κρατώντας με το ένα χέρι τον μπόγο με τα λιγοστά τους πράγματα και με το άλλο τη φυσαρμόνικα που του έδωσε ο πατερούλης του λίγο πριν τον πάρουν από κοντά τους.
Χιλιάδες άτομα στριμωγμένα το ένα κοντά στο άλλο , περίμεναν πότε θα μπουν σε κάποιο καράβι για να σωθούν!

Ούτε κατάλαβε πώς βρέθηκε στο νερό!
Πάει ο μπόγος, τον κατάπιαν τα κύματα, αλλά κρατάει γερά τη φυσαρμόνικα, δεν την αφήνει ούτε για να κολυμπήσει!
Παλεύει για να σωθεί , αλλά δεν την αφήνει από τα χέρια του, νομίζει ότι κρατάει το χέρι του πατερούλη του!
Ξαφνικά αισθάνεται κάποιον να τον πιάνει από τα ρούχα και να τον πετάει  σαν βρεγμένο γατί μέσα στο καράβι!
 Σηκώνεται , ψάχνει, πού είναι η μανούλα του, πού είναι οι αδερφές του;
Το καράβι γέμισε και ξεκίνησε κι αυτός μόνος σε μια γωνιά και βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο, παρακαλάει όταν κατέβει να τις ξαναβρεί!!!!

                  
                                                          *****

Την έλεγαν σκιάχτρο, δεν είχε πια όνομα!!
Από τότε που πάντρεψε τα κορίτσια και τραβήχτηκε στην άκρη του χωριού σε μια παράγκα, έτσι τη φώναζαν!
Ντυμένη στα μαύρα , η ψηλόλιγνη φιγούρα της, φάνταζε από μακριά σαν σκιάχτρο!!
Έβγαινε κάθε απόγευμα, όταν ο ήλιος έβαφε κόκκινο τον ορίζοντα!!!!!

Θυμόταν άλλες εποχές, μακρινές , χαρούμενες, τότε που πήγαιναν όλοι μαζί με το καραβάκι στο εξοχικό τους, στο Κορδελιό!!
Γίνονταν ένα με αυτούς που δούλευαν στα χωράφια τους.
Τα παιδιά χάνονταν για ώρες στο δάσος για να μαζέψουν βατόμουρα να τους φτιάξει το αγαπημένο τους γλυκό!
Δεν τους εμπόδιζε η θρησκεία , ούτε η κοινωνική τους θέση , να είναι φίλοι όλοι μαζί!!!!
Η Μαρία , η Αισέ, ο Δημήτρης, ο Αχμέτ και τόσοι άλλοι!!!!!!!!!
Όλοι μαζί χόρευαν και τραγουδούσαν μόλις γύριζαν από τα χωράφια κι αγαπημένος της άνδρας έπαιζε με τη φυσαρμόνικα το γνώριμο σκοπό!!!!


Πότε έγινε το κακό,
Πότε έχασε τον άνδρα της, πότε έχασε το γιο της,ούτε που το κατάλαβε.
Μεγάλος ο καημός της!!!!!
Πού να είναι το τζιέρι της, το γιαβρί της, ζει, πέθανε;
Ας το μάθει πριν κλείσει τα μάτια της!!

Άραγε σώθηκε τότε που έπεσε στη θάλασσα μπροστά στα μάτια της ή τον κατάπιαν τα κύματα;
Ούτε που πρόλαβε να αντιδράσει, με μια σπρωξιά, βρέθηκε επάνω στο καράβι που μόλις είχε δέσει.
Ευτυχώς που κρατούσε  πολύ σφιχτά τις δυο κόρες της και δεν τις έχασε κι αυτές.
Το καράβι γέμισε κι αυτή σε μια γωνιά, με τα κορίτσια κρυμμένα στην ποδιά της, παρακαλάει να τον βρει όταν όταν θα κατέβουν!!!!

Ήλιε μου , εσύ που τα βλέπεις όλα από ψηλά, φέξε να βρει τον δρόμο, αν ζει!!!!


                                                          ****

Αχ , χάνει τα λογικά της, τί είναι αυτό που ακούει;
Ο ίδιος σκοπός , όπως τότε!!!!

Τρέχει, σκοντάφτει, πέφτει, σηκώνεται, θέλει να μάθει , ποιος είναι αυτός που παίζει με τη φυσαρμόνικα του, αυτόν τον σκοπό;

Αχ, χάνει τα λογικά του, τί είναι είναι αυτό που κατεβαίνει από ψηλά τυλιγμένο σε ένα σύννεφο σκόνης;

Ένα μαύρο σκιάχτρο!!!!
Θεέ και Κύριε!!!

Τζιγιέρι μου, γιαβρί μου!!!!!!
ένας σωρός από ρούχα, τέσσερα χέρια, δυο καρδιές, δάκρυα , γέλια, όλα μαζί έγιναν κουβάρι και σωριάστηκαν στο χώμα!!!!!

Ο ήλιος τους χάιδεψε με τις αχτίδες του, πριν πάει να πει στον πατερούλη τους, εκεί ψηλά στον ουρανό, ότι έφεξε καλά, βρήκαν τον δρόμο τους!!!!!!!

Το παραμύθι τελείωνε με το , ζήσανε αυτοί καλά κι όταν τη ρωτούσα γιατί δεν έλεγε κι εμείς καλύτερα, αναστέναζε και σκούπιζε τα μάτια της κρυφά!

Πόσο επίκαιρο είναι ακόμη αυτό το παραμύθι της γιαγιάς μου!!!
Ή μήπως ήταν αληθινή  ιστορία;

Με το παραμύθι αυτό, συμμετέχω κι εγώ στο δρώμενο της Αριστέας.
Δείτε εδώ όλες τις συμμετοχές.
Μη τις χάσετε!!!!!!

                                                   Να είστε όλοι καλά!!!!!!!!





72 σχόλια:

  1. Ένας πόνος που οι διαστάσεις του
    δεν μετριούνται...
    Και τώρα να είμαστε μπροστά στο δράμα
    και πάλι λες και κάνει κύκλους το άδικο
    πάνω στη γη

    Σε φιλώ πολύ και καλώς σε βρίσκω ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετικό και σίγουρα πολύ επίκαιρο !!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρένα μου δάκρυσα. Η ιστορία κάνει κύκλους, μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν. Τα συναισθήματα μένουν τα ίδια. Φόβοι, πίκρες, αγωνία... κάθε εποχή έχει τα δικά της θύματα.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς να μην δακρύσεις Ελένη μου;
      Σαν να είμαστε πιόνια σε μια γιγάντια σκακιέρα.
      Παίζουμε πάλι το ίδιο παιχνίδι.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  4. Θαυμάσιο συγκινητικό, μοιάζει σαν παραμύθι, που όμως δεν είναι παραμύθι, αλλά μια αληθινή ιστορία που δυστυχώς επαναλαμβάνεται κάθε μέρα...

    Ωραία γραφή
    την καληνύχτα μου
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καθε παραμυθι κρυβει μεγαλες αληθειες που τις γνωριζει μονο ο αφηγητης
    Αληθειες που θα λεγονται οσο υπαρχουν γιαγιαδες να τις λενε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τότε που μας τα έλεγε, ούτε που πήγαινε το μυαλό μας.
      Και τώρα που δεν υπάρχει, δεν θα μάθουμε ποτέ.

      Διαγραφή
  6. Εκπληκτικό το παραμύθι σου, με συγκίνησε πολύ. Και, ευτυχώς, με χάπι εντ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανατρίχιασα!! Είχε τέλος παραμυθιού αλλά μια αληθινή ιστορία όπως τόσες άλλες που ζούμε σήμερα. Πολύ ωραία μας το διηγήθηκες Ρένα μου. Παραστατικότατα.Νιώσαμε τη λύπη, την αγωνία, τη χαρά.
    Ευχαριστώ γι αυτό το μοίρασμα συναισθημάτων
    Υπέροχο
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για παραμύθια, μας τα έλεγε η γιαγιά μου, αλλά όταν πολύ αργότερα άρχισα να διαβάζω σχετικά βιβλία, κατάλαβα ότι μόνο παραμύθια δεν ήταν.
      Να είσαι καλά Άννα μου.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  8. Με συγκίνησες, με συγκλόνισες, με άγγιξες...
    Πόσο θα ήθελα να μην είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα η συμμετοχή σου... Να ήταν απλά ένα παραμύθι και να το διαβάζαμε αποστασιοποιημένοι...
    Φιλί γλυκό, Ρένα μου! Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο θα ήθελα κι εγώ Γιάννα μου.
      Αλλά αυτά τα παραμύθια, πονάνε.
      Φιλάκια πολλά και καλή σου μέρα.

      Διαγραφή
  9. Πράγματι επίκαιρο, Ρένα μου! Και συγκινητικό. Μπράβο που σκέφτηκες να συμμετέχεις με αυτό!
    Αχ, αυτά τα παραμύθια των γιαγιάδων μας... ένα πράγμα έχω μετανιώσει πολύ στη ζωή μου, κι αυτό είναι το ότι δεν κάθισα ποτέ να γράψω (ή να ηχογραφήσω) εγκαίρως, τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το είχα γράψει παλαιότερα, το 2012, στο Texnis stories, αλλά σκέφτηκα ότι του άξιζε μία δεύτερη ανάγνωση.
      Για το ίδιο πράγμα μετανιώνω κι εγώ, αλλά ήμουν μόλις 9 χρονών όταν τις έχασα και τις δύο μαζί.
      Ήταν όμως πολύ έντονα γραμμένα στο μυαλό μου φαίνεται κι όταν άρχισα να διαβάζω πολύ αργότερα, ήρθαν στην επιφάνεια.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  10. Πως με πέτυχες έτσι με τα βόλια σου;
    Μόλις προχθές τελείωσα τα "ματωμένα χώματα",
    τόσο μακρινά και συνάμα τόσο κοντινά, μα προπαντός, τόσο όμοια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς το βιβλίο, ήταν που ξυπνησε τα παιδικά μου ακούσματα,Πέτρα μου.
      Κι όταν πρίν τέσσερα περίπου χρόνια, βρεθηκαμε σ αυτά τα Χώματα, και περπατησαμε στα δρομακια του Κιρκιντζε η Sirinse σήμερα, (το χωριό της Διδώ Σωτηρίου) , ήρθαν στην επιφάνεια.
      Ευτυχώς που αυτό το χωριό προστατεύεται από την Unesco κι εχει διατηρηθεί όπως ήταν.
      Έχω κάνει μερικές αναρτησεις γιαυτό το οδοιπορικο.http://diaheiros.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html
      Σου προτίνω και το βιβλίο " Πέρα από το Αιγαίο " του Ηλία Καζάν, αν δεν το έχεις διαβάσει.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  11. Μακάρι να ήταν ένα παραμύθι. Μακάρι να μην υπήρχε χαραγμένο στην ιστορία και στις μνήμες αυτό το έγκλημα. Κι όσο επαναλαμβάνεται ακόμα και σήμερα με τις αντίστοιχες οικογένειες να διαμελίζονται και να χάνονται στα νερά του Αιγαίου, το κάνει δυο φορές τραγικό. Ρένα μου συγχαρητήρια για την αναφορά σου στα χρόνια εκείνα και στις ιστορίες που σίγουρα θα έχεις ακούσει απ' τους προγόνους σου για κείνον τον ξεριζωμό. Πολύ με συγκίνησες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τότε που τα ακουγα δεν τα καταλάβαινα Μαρία μου.
      Παιδί, βλέπεις, νομιζα ότι ήταν παραμύθια.
      Το κακό είναι ότι τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι Όντως ήταν.
      Αυτά που ζούμε όμως καθημερινά, μας βεβαιωνουν για το αντίθετο.
      Να είσαι καλά.
      Σε Φιλώ.

      Διαγραφή
  12. Αχ καλη μου Ρενα ποσο συγκινητικο και ποσο επικαιρο! Να γιατι ανοιγουμε την αγκαλια μας στους προσφυγες...γιατι εμεις ξερουμε! Συγχαρητηρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ καλη μου Ρενα ποσο συγκινητικο και ποσο επικαιρο! Να γιατι ανοιγουμε την αγκαλια μας στους προσφυγες...γιατι εμεις ξερουμε! Συγχαρητηρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμείς ξέρουμε, αλλά έτσι όπως μας έκαναν πώς να τους βοηθήσουμε;
      Παίζουν με τις τύχες των ανθρώπων οι δυνατοι.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
    2. Εμείς ξέρουμε, αλλά έτσι όπως μας έκαναν πώς να τους βοηθήσουμε;
      Παίζουν με τις τύχες των ανθρώπων οι δυνατοι.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  14. Συγκλονιστική η ιστορία σου Ρένα μου!
    Κι επαναλαμβανόμενη συνεχώς δυστυχώς!
    Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού δεν λείπουν οι αφορμες, πώς να γίνονται τέτοια παραμύθια Μαρία μου;
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  15. Ειναι υπεροχο Ρενα μου!
    Πραγματικα
    Συγχαρητηρια για την ιδιαιτερη συμμετοχη σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. όλα ειναι κυκλος....!
    Πολύ όμορφο και γλυκό παραμυθι!
    Συγχαρητηρια
    Καλή συνέχεια στη μερα σου!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι,αφού ξεχνάμε την ιστορία, σίγουρα θα επαναληφθουν τα λάθη .
      Καλό ξημερωμα.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  17. Πολύ συγκινητικό κι αληθινό! Τι κρίμα που η ιστορία επαναλαμβάνεται στις μέρες μας. Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αχ αυτές οι πολύτιμες γιαγιάδες, πόσα υπέροχα μας έχουν διηγηθεί, πόσα μας έχουν μάθει!!!
    Πολύ όμορφη και συγκινητική η ιστορία σου, Ρένα μου... και δεν πιστεύω πως είναι φαντασία... Αλήθεια είναι, τόσα και τόσα συνέβησαν τότε!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθόλου φαντασία Φιλία μου,πολλά τέτοια συνέβαιναν.
      Η γιαγιά μου όμως δεν περίμενε κανέναν, γιατί όλοι είχαν χαθεί.
      Ξεκίνησε τη ζωή της από το μηδέν.
      Φιλακια πολλά .

      Διαγραφή
  19. Αυτή η ιστορία της γιαγιάς από τον Πόντο Ρένα μου μάλλον είναι αληθινό γεγονός με όσα δεινά πέρασαν τότε !!!
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά βιβλία κι εξακολουθούν να γράφονται Νικόλ μου.
      Και για τα σημερινά, κάποιος θα γράψει αύριο .Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  20. αχ για πόσους και πόσους ξεριζωμένους Ρένα μου αυτό δεν ήταν παραμύθι. Η ζωή τους ήταν και δυστυχώς δεν είχαν όλοι το χάπι εντ της δικής σου ιστορίας!
    Συγκινητικό κείμενο, χτυπάει βόλι στην καρδιά κατευθείαν!
    Πολύ σε ευχαριστώ μάτια μου:)))
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγες ιστορίες είχαν αίσιο τέλος, Αριστούλι μου.
      Τα έλεγαν σαν παραμύθι, για να μη ξεχασουν.
      Κι εγώ σ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να το θυμηθω.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  21. Eξαιρετικό κι επίκαιρο !!!
    Συγκινητικό κι αληθινό !!!
    Ευγε, Ρένα μου !
    Καλό σου βράδυ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ενα παραμύθι γεματο αλήθειες σου έλεγε η γιαγια σου Ρενα μου ήταν τα βιώματα τους σαν παραμύθι ασκημο μεν αλλα καποιες φορες είχε ομορφο τέλος .. μεσα απο τοσο μακρινό .. μα και τόσο κοντινό..κόσμο...!!! να περνατε ομορφα να μου φιλησεις την Ευγενουλα σου και πολλα φιλακια σε σενα φιλεναδα..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθειες Απίστευτες Ρουλα μου.
      Γιαυτό μας τις έλεγε σαν παραμύθι
      Κοίτα, που τα ξαναζουμε όμως.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  23. Στ΄αλήθεια πρόκειται για κάτι που συγκλονίζει.
    Είναι κάτι που το βλέπουμε γύρω μας.
    Είναι αυτό το κάτι που, δυστυχώς δεν θα λείψει ποτέ από τη ζωή μας.
    Η αφήγηση υπέροχη.
    Νάσαι καλά Ρένα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ φίλε Ντεννη.
      Όσο και να λέμε ότι είναι παραμύθι, η πραγματικότητα μας διαψευδει.
      Να είσαι καλά.
      Καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  24. Δυστυχώς Ρένα μου έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα τα ίδια, ξεριζωμός και πόνος. Καλη εβδομάδα να έχεις με υγεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν σταμάτησε και ούτε θα σταματήσει ποτέ, φοβάμαι Κατερίνα μου.
      Όσο κάποιοι κερδίζουν από τον πόνο των ανθρώπων, αυτά θα συνεχίζονται.
      Καλή εβδομάδα και σε σένα.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  25. Πολύ συγκινητική η ιστορία σου Ρένα μου!!! Μου θύμισε την δική μου σμυρνιά γιαγιά που χωρίστηκε τότε από τις κόρες της και βρέθηκε εκείνη αλλού με τα μικρά της αγόρια (τον μπαμπά μου και τον δίδυμο αδελφό του). Συγχαρητήρια για την συμμεροχή σου!!!!!
    Φιλάκια και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξαναβρεθηκαν μετά η χάθηκαν;
      Η γιαγια μου Δυστυχώς, τους έχασε όλους, το ίδιο κι ο παππούς μου.
      Εδώ άρχισαν από το μηδέν.
      Ελπίζω να μη ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις πάλι, αν και ζούμε των συνσνθρωπων μας.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  26. Αχ βρε Ρένα μου τι πόνο, τι αγωνία τράβηξαν αυτοί οι άνθρωποι. Δύσκολες καταστάσεις. Και εμένα η γιαγιά μου έφυγε έτσι από την Σμύρνη, αλλά δεν την γνώρισα ποτέ. Φαντάζομαι θα μου έλεγε και εκείνη για παραμύθι τέτοιες ιστορίες αν ζούσε. Να 'σαι καλά γι αυτό που μας χάρισες. Σε φιλώ γλυκά και σε καλοβδομαδίζω! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Μαρίνα μου.
      Κρίμα που δεν την γνώρισες.
      Χάρη στην Αριστεα το θυμηθηκα και είπα να το μοιραστω μαζί σας.
      Φιλακια πολλά.

      Διαγραφή
  27. Τι κι αν μεγαλώσαμε οι ιστορίες και τα παραμύθια πάντα μας αρέσουν αλλά μας ξυπνάνε και μνήμες. Η μισή καταγωγή μου είναι από εκείνα τα μέρη κι ότι θυμόταν η γιαγιά μου το έλεγε και το ξανάλεγε νομίζοντας ότι το λέει πρώτη φορά. Μια σταλιά κοριτσάκι 6 χρονών ήρθε τι να πρωτοθυμάται;
    Υπέροχη ιστορία γλαφυρά δοσμένη

    Φιλιά και καλή εβδομάδα Ρένα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν τόσο μεγάλος ο καημός τους για τα σπιτικά που έχασαν, που δεν σταματούσαν να τα λένε πάλι και πάλι.
      Κρίμα που δεν σκεφτήκαμε να τα καταγράψουμε όλα όσο ζούσαν.
      Να είσαι καλά.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  28. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου!Πολύ συγκινητική η ιστορία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αχ! πουλίμ... Αυτές οι τόσο συγκλονιστικές ιστορίες που μόνο οι γιαγιάδες ήξεραν να λένε και να μας καθηλώνουν, να τις ακούσουμε, να τις ταξιδέψουμε, να κλάψουμε και να αντριχιάσουμε...!!!! Φοβερή η συμμετοχή σου Ρενάκι μου, η Ευγενίτσα θα έχει σίγουρα μία γιαγιά που θα της προσφέρει τόσα πολλά συναισθήματα με τα παραμύθια της!!! Φιλιά πολλά Ρενάκι μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα δικά μας τα βιώματα Κικίτσα μου, δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά τους.
      Μεγάλη κι εγώ κατάλαβα τον καημό τους.
      Εύχομαι να λέμε στα εγγόνια μας Χαρούμενα παραμύθια.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  30. Οι μνήμες, τα βιώματα που έγιναν πραμύθι, ειπωμένα με καημό από τη γιαγιά που τα έζησε....συγκλονιστική η αφήγηση καιη αλήθεια της....σ΄ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μας...Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Κλαύδια μου.
      Μας άφησαν νωρίς οι γιαγιάδες μας και δεν προλάβαμε να μάθουμε πολλά.
      Ευχαριστώ κι εγώ. Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  31. Με συγκίνησε το παραμύθι σου....!
    Ζήσαν αυτοί καλά...
    Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ζωντάνεψες την παιδική μου ηλικία, την αγαπημένη μου γιαγιά, μνήμες εικόνες!!! Αχ, Ρένα μου, πόσο με συγκίνησες και πόσο σ' ευχαριστώ γι' αυτό το υπέροχο παραμύθι, που κλείνει μέσα του κομμάτια της ιστορίας και της δικής μου οικογένειας και πολλών άλλων...
    Δακρυσμένη, σου αφήνω πολλά φιλιά και μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο βίαιος χωρισμός με πονάει πολύ Μαρίνα μου.
      Όταν απέκτησα παιδιά, κατάλαβα τον καημό τους.
      Μακάρι να μην ξαναδούμε τέτοια πράγματα.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  33. Πω πω Ρένα μου πολύ με συγκίνησες! Μια ιστορία από αυτές που βίωσαν χιλιάδες άνθρωποι, και που βιώνουν άλλοι τόσοι, και που εμάς μας προκαλεί πόνο στα βάθη της καρδιάς μας! Να είσαι καλά και μπράβο! Καλό ξημέρωμα φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ρένα Καλή μου! Κάποιες φορές είναι εκείνο το "κλικ" που αισθάνεσαι διαβάζοντας ένα κείμενο. Η ανάρτησή σου με συγκίνησε. Μου θύμισε τη γιαγιά που άρχιζε πάντα τα παραμύθια της "…. και που λες στα παλιά χρόνια στην πατρίδα…" Και παρόλο που τα βιώματα των γιαγιάδων είναι μακρινά ταυτόχρονα είναι και τόσο παρόντα. Ενενήντα σχεδόν χρόνια έζησε εδώ και δάκρυζε κάθε φορά που αναφερόταν "στην πατρίδα" Ακόμα κι εγώ παιδί τρίτης γενιάς προσφύγων, κάθε αναφορά για τις χαμένες πατρίδες με συνεπαίρνει. Κάθε μουσική, έθιμο, κάθε μυρωδιά απ’ την Πολίτικη κουζίνα με συναρπάζει, γιατί μου θυμίζει αυτό το δέσιμο με το παρελθόν που είναι μοναδικό. Αυτές οι πολύτιμες στιγμές που περάσαμε με τη γιαγιά ήταν ότι πιο ωραίο απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Τα λόγια τους με την απλότητα και τη σοφία τους έβαλαν τα θεμέλια για τη δική μας ζωή. Μέσα απ’ τις γιαγιάδες ζήσαμε-μάθαμε όλη τη ματωμένη πορεία της ζωής τους. Μέσα από τα παραμύθια τους διδαχθήκαμε την αφοσίωση στην οικογένεια, την νοικοκυροσύνη, την επιβίωση στα δύσκολα, τις αρχές και τις αξίες και κυρίως την ελπίδα. Και οι μνήμες με τα χρόνια έγιναν γνώση που πάντα θα σμίγουν το χθες με το σήμερα. Παραταύτα δεν συγκινούν τους δυνατούς. Σ’ευχαριστούμε γιαυτή την ανάρτηση. Είναι καλό να θυμάται η δική μας γενιά και να διδάσκεται η νεότερη. Μακάρι κι εμείς να δώσουμε την ίδια αγάπη και γνώση και στα δικά μας εγγόνια.
    Της Παναγίας χθες. Ευχές από καρδιάς για υγεία και προστασία για όλους. Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Σ ευχαριστώ Αννίκα μου για τις ευχές και τα καλά σου λόγια.
    Το σχόλιο σου έγινε αφορμή να διαβάσω πάλι αυτή την ανάρτηση καθώς και τα σχόλια των φίλων.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...