Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΟΥΛΟΥ, φωτο-συγγραφική σκυτάλη #3









Η Αλεξάνδρα και η Αφροδίτη, πιασμένες χέρι χέρι, έβλεπαν τους επιβάτες να βγαίνουν σιγά σιγά από το αεροπλάνο που μόλις είχε φτάσει και προσπαθούσαν να διακρίνουν ανάμεσα τους τις φίλες που περίμεναν.

                                                                         *

Όλα άρχισαν από την ημέρα που αποφάσισαν να πάνε στο χωριό τους για   να σκεφτούν τι θα κάνουν με το σπίτι της γιαγιάς Αλεξάνδρας.
Η αγαπημένη τους γιαγιά, είχε ‘φύγει’ πριν λίγους μήνες, χαμογελαστή και ήρεμη, μέσα στον ύπνο της, κρατώντας στα χέρια της το κέντημα της.

Το σπίτι αυτό το αγαπούσαν, γιατί σ αυτό μεγάλωσαν. Όχι όλο το χρόνο βέβαια, αλλά δεν πέρασαν ούτε ένα καλοκαίρι μακριά του και μακριά από την γιαγιά Αλεξάνδρα.
Και τί δεν έμαθαν κοντά της.
Από πολύ μικρές τις έβαζε να ζυμώνουν και να πλάθουν κουλουράκια, κάθε φορά που ετοίμαζε το ψωμί της εβδομάδας.
Με τα μικρά τους χεράκια, πάλευαν με τις ώρες, μέχρι να τελειώσει κι εκείνη και να τα ψήσουν στον φούρνο της αυλής που τον έκαιγε από το πρωί.
Κι όταν μεγάλωσαν λίγο, τις άφηνε να ζυμώνουν τις λειτουργιές για την εκκλησία.
Έλεγε πως γίνονταν καλύτερες όταν τις έφτιαχναν αθώες ψυχούλες.

Έμαθαν να φυτεύουν λαχανικά στον κήπο που  ετοίμαζε ο παππούς γι'αυτές. 
Ήξεραν να τα ξεχωρίζουν όλα από τα φύλλα τους μόλις αυτά ξεμύτιζαν από το χώμα.
Τα πότιζαν, τα φρόντιζαν και μετά απολάμβαναν τον κόπο τους όλοι μαζί.

Τα απογεύματα κάθονταν στην πίσω αυλή κάτω από τη φλαμουριά και τους μάθαινε να κεντάνε.
Τα πρώτα τους μάλιστα καδράκια, ακόμα είναι κρεμασμένα στον τοίχο του σαλονιού.
Και τις βροχερές μέρες ή τις κρύες νύχτες των Χριστουγέννων, γιατί και τις διακοπές των γιορτών εκεί τις περνούσαν, κάθονταν κοντά στο αναμμένο τζάκι κι άκουγαν με ανοικτό
στόμα τις ωραίες ιστορίες που τους έλεγε.

Ούτε λόγος να πουλήσουν αυτό το σπίτι.
Θα το ανακαίνιζαν λίγο και το πολύ πολύ να  νοίκιαζαν  το μισό σε τουρίστες που έρχονταν συχνά για πεζοπορία μέσα στα βουνά.
Δεν ήθελαν να αλλάξουν το παραδοσιακό στυλ του σπιτιού, παρά μόνο να το εξοπλίσουν και να το κάνουν πιο λειτουργικό.

Ξεκίνησαν πολύ πρωί  από την πόλη τους, με σκοπό να καταγράψουν τις εργασίες που θα χρειαζόταν το σπίτι και να δουν ποια από τα πράγματα θα κρατούσαν και ποια θα πετούσαν.

Πού να ήξεραν τι έκπληξη τους περίμενε!

Ξεκίνησαν από έξω πρώτα κι αφού κατέγραψαν τα βασικά , μπήκαν μέσα για να συνεχίσουν στη δροσιά που πρόσφερε το παλιό σπίτι με τους πέτρινους τοίχους.
Θα παρουσίαζαν αυτή τη μελέτη στην πτυχιακή τους, μιας και σπούδαζαν Αρχιτεκτονική και οι δυο.

Το πρώτο πράγμα που είδαν μπαίνοντας  στη σάλα, ήταν τα δικά τους καδράκια.
Με μια κίνηση , πολλές φορές το έκαναν αυτό αφού ήταν δίδυμες, έπιασαν από ένα και  τα ξεκρέμασαν συγχρόνως από τον τοίχο.
Έβαλαν τα γέλια και είπαν με μια φωνή, αυτά είναι Μουσειακά κομμάτια γι αυτό και κατάσχονται!!!!!

-Πόσο χρονών ήμασταν άραγε όταν τα φτιάξαμε ;
-Από πίσω θα γράφει. Η γιαγιά  συνήθιζε να γράφει ημερομηνίες και να κρατάει σημειώσεις για όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής  της και της ζωής μας και τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός, όπως τα κεντημένα μας καδράκια, δεν θα το άφηνε ασχολίαστο.
-Όντως γράφει, ήμασταν 10 χρονών όταν τα κεντήσαμε.
Τα σημερινά παιδιά ούτε που ξέρουν τι θα πει κέντημα.
-Για δες, τι είναι αυτό εδώ πίσω κολλημένο;
-Ένα σημείωμα! Έχει τα ονόματα μας γραμμένα, άρα είναι για μας.
-Διάβασε λοιπόν, τι περιμένεις;

-Αγαπημένα μου κοριτσάκια, για να διαβάζετε αυτό το σημείωμα, μάλλον έχω "φύγει" ή είμαι άρρωστη και σκοπεύω να φύγω σύντομα κι εσείς σκέφτεστε τί θα κάνετε με το σπίτι.
Είμαι σίγουρη ότι θα το κρατήσετε, αλλά πριν πετάξετε ό,τι σας είναι άχρηστο, πρέπει να σας πω μια ιστορία!!!
Πίσω από το άλλο καδράκι, αν ξεκολλήσετε λίγο το χαρτί, θα βρείτε δυο κλειδιά.
Αυτά τα κλειδιά ανοίγουν ένα μικρό μπαούλο που είναι κρυμμένο στη σοφίτα.
Θα το βρείτε στην πίσω δεξιά γωνία, αφού μετακινήσετε προσεκτικά, όλα τα παλιά έπιπλα που έχω στοιβάξει γύρω του κι επάνω του για να μη φαίνεται.

Εμπρός , μη κοιτάτε με ανοικτά τα στόματα σας η μια την άλλη, έχουμε και δουλειές.
Ανεβείτε στη σοφίτα κι αρχίστε το ψάξιμο.

Η Αλεξάνδρα και η Αφροδίτη, έκλεισαν συγχρόνως τα στόματα τους και με μια φωνή είπαν.
-Βρε γιαγιά, έχεις όρεξη για παιχνίδια κι από κει που είσαι;

Πήραν τα κλειδιά πίσω από το καδράκι και προχώρησαν μουδιασμένες μέχρι τη σκάλα που οδηγούσε στη σοφίτα.
Καμία δεν έκανε το πρώτο βήμα.
Τι να τις περίμενε άραγε;
Μήπως ήταν μια πλάκα της γιαγιάς;
-Να το αφήσουμε για αύριο το πρωί; Μίλησε πρώτη η Αλεξάνδρα.
-Όχι βέβαια, είπε θαρραλέα η Αφροδίτη κι άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα.
Ποιος κοιμάται ξέροντας ότι κάτι κρύβεται πάνω από το κεφάλι του;
Βρήκαν τον διακόπτη στα τυφλά κι άναψαν το φως.
-Είχα ένα φόβο μην ήταν καμένη η λάμπα , είπε με τρεμουλιαστή φωνή η Αλεξάνδρα.
-Τι τρέμεις καλέ; Εγώ νομίζω ότι θα βρούμε τίποτε ραβασάκια της γιαγιάς που δεν θα ήθελε να πέσουν σε ξένα χέρια και της βγει το όνομα.
Τι θα λένε οι άγγελοι γι αυτήν μετά στον Παράδεισο, είπε γελώντας η Αφροδίτη.
-Αποκλείεται, απάντησε η αδελφή της.
Η γιαγιά παντρεύτηκε πολύ μικρή τον παππού κι από ό,τι έλεγε ήταν πολύ ερωτευμένη μαζί του.
Δεν θυμάσαι πόσο αγαπημένοι ήταν;
Η μόνη φορά που του έβαλε τις φωνές, ήταν όταν προσπαθούσε ο καημένος να μας μάθει ποδήλατο κι εμείς χτυπήσαμε τα γόνατα μας.  
Μέχρι που έφυγε εκείνος, κρατιόταν από το χέρι όπου κι αν πήγαιναν.
Ο μόνος τρόπος για να μάθουμε το μυστικό, είναι να βρούμε το μπαούλο.

Με κόπο κουβάλησαν στην άλλη άκρη της σοφίτας ένα ένα όλα τα παλιά έπιπλα.
Στο τέλος, σκεπασμένο με ένα χοντρό υφαντό κάλυμμα, ανακάλυψαν το περιβόητο μπαούλο.
Διστακτικά έβαλαν τα κλειδιά στις κλειδαριές και τα γύρισαν δυο φορές.
Το καπάκι άνοιξε τρίζοντας.
Η μυρωδιά της λεβάντας, δήλωνε ότι η γιαγιά το άνοιγε συχνά για να την ανανεώσει.
Η τελευταία φορά όμως πρέπει να ήταν πριν από πέντε χρόνια, όταν αρρώστησε και  την πήραν στην πόλη για να ζήσει μαζί τους.
Σήκωσαν το άσπρο κεντημένο σεντόνι που σκέπαζε τα πάντα.
Πάνω πάνω ήταν ένα πακέτο γράμματα.
Κι από κάτω ρούχα καινούργια , σχεδόν αφόρετα, μιας άλλης εποχής.
Ήταν σε μικρό μέγεθος, για κοριτσάκι 10 με 12 χρονών.
Σίγουρα δεν ήταν της γιαγιάς Αλεξάνδρας όταν ήταν σ αυτή την ηλικία.
Τέτοια ρούχα δεν υπήρχαν στα χωρία, ιδίως εκείνα τα χρόνια.
-Τι ωραία ρούχα, έλεγαν και οι δύο και τα σήκωναν προσεκτικά, ένα ένα.
Όλα είχαν κεντημένο ένα μονόγραμμα από μέσα.
Ένα καλλιγραφικό R
Ποιανής να ήταν άραγε και γιατί η γιαγιά τα φύλαξε;
Στο τέλος, κάτω κάτω, μέσα σε μια πάνινη σακούλα με περισσότερη λεβάντα, ήταν ένα ολόμαλλο παλτό.
Δεν είχαν ξαναδεί τόσο ωραίο ύφασμα και ράψιμο, οι δυο αδερφές.
Κάτι προεξείχε από την τσέπη του. Ένα κίτρινο αστέρι. Τι ήταν αυτό άραγε; Χριστουγεννιάτικο στολίδι;

-Νομίζω πρέπει να διαβάσουμε τώρα τα γράμματα για να λύσουμε το μυστήριο, είπε η Αλεξάνδρα.
Έκατσαν δίπλα δίπλα στα μαξιλάρια που είχαν πετάξει στο πάτωμα κι άνοιξαν το πρώτο γράμμα που είχε γραμμένο από έξω τα ονόματα τους.

                                                                       *
-Αφού φτάσατε μέχρι εδώ, αγαπημένα μου κοριτσάκια, είμαι ήσυχη ότι θα κάνετε αυτά που θα σας πω.
Τα ρούχα που βλέπετε, θα καταλάβατε ότι δεν ήταν δικά μου.
Πού να βρίσκαμε εμείς στα χωριά τέτοια ρούχα και ιδίως μέσα στον πόλεμο;

Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ του 1942, ο θείος μου κι αδερφός του πατέρα μου, χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα έχοντας πίσω του ένα φοβισμένο κοριτσάκι.
Έναν φοβισμένο άγγελο, τόσο όμορφο ήταν!
Παγωμένοι όλοι, περιμέναμε να μας μιλήσει ο θείος μου και να μας πει πού βρήκε το κοριτσάκι.

Είχε κατέβει στην πόλη να πουλήσει αλεύρι και να αγοράσει άλλα πράγματα που χρειάζονταν οι  οικογένειες στα χωριά.
Την ημέρα εκείνη παρατήρησε πολύ κόσμο μαζεμένο κοντά στο σταθμό των τρένων.
Πριν προλάβει να ρωτήσει τι συμβαίνει, ένας κύριος καλοντυμένος, του έβαλε στο χέρι το μικρό χεράκι του κοριτσιού και του είπε.
-Φαίνεσαι καλός άνθρωπος, πάρτην μαζί σου για να τη σώσεις. Εμάς δεν ξέρω πού θα μας πάνε κι αν ξαναγυρίσουμε ποτέ.
Πες μου μόνο πώς σε λένε και από ποιο χωριό είσαι κι αν γυρίσουμε θα έρθω να τη γυρέψω.
Ο θείος μου μηχανικά , του είπε το όνομα του και το χωριό του κι έμεινε να τον κοιτάζει με μάτια ορθάνοικτα καθώς εκείνος χάνονταν μέσα στο πλήθος.
Τράβηξε τη μικρή στο πλάι, τη σκέπασε με ένα υφαντό που είχε στα καπούλια του αλόγου του, την ανέβασε προσεκτικά και ξεκίνησε να βγει από την πόλη σιγά σιγά για να μη δώσει στόχο.
Από αυτά που άκουγε καθώς προχωρούσε, κατάλαβε ότι οι Γερμανοί θα φόρτωναν στα τρένα τους Εβραίους της περιοχής τους και θα τους πήγαιναν κάπου για δουλειά, έλεγαν.

Τα νέα αργούσαν να φτάσουν στα χωριά και δεν γνώριζαν όλα όσα γίνονταν στις πόλεις.

Σε λίγες ώρες έφτασαν στο χωριό κι ο θείος μου την έφερε κατευθείαν σε μας.
Σκέφτηκε ότι εγώ είχα περίπου την ίδια ηλικία μαζί της και θα της ήταν πιο εύκολο να περνάει τη μέρα της όσο να γυρίσουν οι δικοί της.

Η πρώτη δουλειά της μάνας μου ήταν να βγάλει όλα τα ρούχα του κοριτσιού και να της φορέσει δικά μου.
Ύστερα μας ορμήνεψε να μη πούμε σε κανέναν τίποτα για αυτή. Για να τη δώσει έτσι σε έναν άγνωστο ο πατέρας της, κάτι πολύ κακό συνέβαινε στις πόλεις, μας είπε.

Γίναμε αχώριστες.
Μαζί τρώγαμε , μαζί κοιμόμασταν, μαζί κεντούσαμε με το φως της γκαζόλαμπας δίπλα στο τζάκι.
Ούτε λόγος για παιχνίδια στην αυλή κι όταν έρχονταν κάποια γειτόνισσα, εμείς ανεβαίναμε τρέχοντας στη σοφίτα.
Πέρασε έτσι όλος ο χειμώνας κι εμείς ήμασταν πια σαν αδελφές και καλύτερα.
Αλλά και η μάνα κι ο πατέρας μας, σαν δικό τους παιδί τη φρόντιζαν.

Μαθαίναμε ότι τα πράγματα χειροτέρευαν και κινδυνεύαμε όλοι αν την έβρισκαν στο σπίτι μας.
Ο θείος μου έψαχνε τρόπο να τη φυγαδεύσει και μόλις έμαθε ότι κάποιοι δικοί της βρήκαν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, τους ζήτησε να την πάρουν μαζί τους.

Εγώ έπεσα να πεθάνω, αλλά κατάλαβα ότι ήταν για το καλό της Ραχήλ, έτσι την έλεγαν τη φίλη κι αδελφή μου.
Υποσχεθήκαμε η μια στην άλλη να μη ξεχαστούμε και κάποτε να ξαναβρεθούμε.
Της έγραφα γράμματα κάθε μέρα, αυτά που είναι δεμένα μέσα στο μπαούλο, γράμματα που δεν έστειλα ποτέ γιατί δεν ήξερα πού να τα στείλω.

Ποτέ δεν μίλησα σε κανένα για τη Ραχήλ. Οι γονείς  μου κι ο θείος μου ήταν οι μόνοι που ήξεραν .
Δεν το είπα ούτε καν στον παππού σας, όταν παντρευτήκαμε, αν και είχε τελειώσει πια ο πόλεμος, φοβόμουν τόσο για τη ζωή της .
Ούτε στον γιο μου, τον πατέρα σας, είστε οι μόνες που το μαθαίνετε.
Ήθελα, όσο είμαι ακόμα καλά κι έχω τα μυαλά μου, να σας τα πω , αλλά φοβόμουν μη σας ταράξω.
Τώρα φαντάζομαι θα μεγαλώσατε αρκετά και θα μπορέσετε να με καταλάβετε.
Θέλω να βρείτε τρόπο να μάθετε για τη Ραχήλ, αν σώθηκε τελικά .
Ίσως τώρα να μη ζει, αλλά θέλω να βρείτε κάποιους συγγενείς της και να τους παραδώστε τα ρούχα της.
Σας το ζητώ σαν τελευταία χάρη.
Σας αγαπώ πολύ.
Η γιαγιά σας .

                                                                          *

Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια τους.
-Καλή μας γιαγιά, τώρα εξηγούνται όλα.
Τώρα καταλαβαίνουμε την αγωνία σου κάθε απόγευμα να σε ντύσουμε, να σε χτενίσουμε και να σε βάλουμε δίπλα στο παράθυρο με το κέντημα στα χέρια.
Περίμενες έλεγες τη αδελφή  σου τη Ραχήλ για να κεντήσετε παρέα κι εμείς γελούσαμε  γιατί ξέραμε ότι δεν είχες αδελφή.
Κεντούσες, χωρίς βελόνα φυσικά, ανεβοκατεβάζοντας το χέρι σου κι όταν σκοτείνιαζε και σε πηγαίναμε στο κρεβάτι σου, μας ρωτούσες αν κεράσαμε κάτι την Ραχήλ.
Τι κάνει στον άνθρωπο το άτιμο το Alzheimer.

-Πώς κι από πού θα πάρουμε πληροφορίες, για την τύχη της, μου λες;
-Κάτι σκέφτηκα, ας ξημερώσει και θα δούμε. Πάμε για ύπνο τώρα.

Ο ύπνος δεν ήρθε ποτέ για τα κορίτσια.
Όλο το βράδυ κατέστρωναν σχέδια και  πρωί πρωί έπιασαν δουλειά.
Επικοινώνησαν με την Εβραϊκή κοινότητα και τους είπαν την ιστορία της γιαγιάς τους.
Έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον κι όταν τους είπαν και τα στοιχεία της, τα οποία ήταν  κεντημένα στη φόδρα του παλτό της, μια έκπληξη τις περίμενε.
Εδώ και χρόνια οι εγγονές της Ραχήλ , προσπαθούσαν να εντοπίσουν το χωριό και τους ανθρώπους που την έκρυψαν, αλλά δεν τα είχαν καταφέρει.
Σε αντίθεση με τη δική μας γιαγιά, εκείνη τους μιλούσε συνέχεια για τη φίλη κι αδελφή της , Αλεξάνδρα, που έμενε σε ένα ορεινό χωριό  λίγες ώρες από την πόλη που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει.
Είχαν έρθει δύο φορές στην Ελλάδα από την Αμερική, ναι εκεί είχε πάει η Ραχήλ, αλλά δεν βρήκαν κάτι, αφού κανείς δεν γνώριζε για την ύπαρξη της και τη  διάσωση της.

                                                                     *

Δύο κοπέλες πιασμένες χέρι χέρι, έρχονταν προς το μέρος τους.
Η Ραχήλ και η Ρεβέκκα, όπως συστήθηκαν , ήταν οι εγγονές της γιαγιάς Ραχήλ.
Τα τέσσερα κορίτσια μετά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας, πήραν το δρόμο για το χωριό.
Δεν ήθελαν να περιμένουν άλλο, ήθελαν να δουν το χώρο που έζησε έστω για λίγο η αγαπημένη τους γιαγιά.

Καθισμένες όλες μαζί στο πάτωμα της σοφίτας , στις μεγάλες μαξιλάρες, διάβαζαν τα γράμματα που είχαν γράψει η μια στην άλλη.
Η Αλεξάνδρα της έγραφε για τη ζωή στο χωριό και η Ραχήλ για το δύσκολο ταξίδι με το πλοίο μέχρι την Αμερική και τη ζωή της εκεί.
Και τα γράμματα της Ραχήλ  δεν ταχυδρομήθηκαν ποτέ, γιατί ούτε κι αυτή ήξερε πού να τα στείλει.
Δεν της είχαν πει  σε ποιο χωριό έμεινε, ούτε πώς έλεγαν την οικογένεια που την έκρυψε.
Όλοι κινδύνευαν από όλους εκείνα τα χρόνια.


Και η γιαγιά Ραχήλ ,τα τελευταία χρόνια ήταν κοντά στα παιδιά της , γιατί κι αυτή ζούσε στον δικό της κόσμο, τον κόσμο του Alzheimer  και κάθε απόγευμα κεντούσε δίπλα στο παράθυρο και μιλούσε με την φανταστική της φίλη κι αδελφή, Αλεξάνδρα.
Άλλωστε ήταν η μόνη συγγενής που είχε από τότε που έφυγαν  οι δικοί της και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. 

Η Ραχήλ και η Αλεξάνδρα, η Αφροδίτη και η Ρεβέκκα, υποσχέθηκαν να μη χαθούν και να κάνουν όποτε μπορούν κοινό μνημόσυνο για τις δυο φίλες κι αδελφές.



.

 



Με την ιστορία αυτή συμμετέχω στη φωτο-συγγραφική σκυτάλη #3 που διοργανώνει η αγαπημένη μας Μαίρη μέσω του blog της Γήινη Ματιά. (εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές)






Τη φωτογραφία που μου έδωσε την έμπνευση, την παρέλαβα από την Ελένη Φλογερά, καθώς και τη λέξη μυστήριο που έπρεπε να συμπεριλάβω στο κείμενο μου.

Ελένη μου με τη φωτογραφία αυτή , μου έδωσες τη δυνατότητα να πω πράγματα που άκουσα από τη δική μου γιαγιά όταν ήμουν μικρή!!!!!!!
Φυσικά υπάρχουν και φανταστικά στοιχεία μέσα στην ιστορία!!!!!
Ελένη και Μαρία σας ευχαριστώ πολύ για το ωραίο φωτο-συγγραφικό ταξίδι μας.


Με τη σειρά μου κι εγώ παραδίδω τη σκυτάλη στη Μαρία Νικολάου με την παρακάτω φωτογραφία και τη λέξη ισορροπία .

πηγή


Μαρία μου καλή επιτυχία.













57 σχόλια:

  1. Ρένα μου, ρούφηξα την ιστορία σου γουλιά-γουλιά, λέξη-λέξη. Διάβαζα γεμάτη περιέργεια να δω τι έχει μέσα το μπαούλο. Κάποιον θησαυρό? Όχι, όπως φάνηκε περιείχε κάτι ακόμα πιο πολύτιμο. Ειλικρινά, φίλη μου, η ιστορία σου με συγκίνησε. Συγχαρητήρια για την έμπνευση και τον τρόπο που μας την παρουσίασες. Η φωτογραφία σου για τη Μαρία μας, υπέροχη. Πολλά πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου, πέταξα από τη χαρά μου όταν είδα τη φωτογραφία που μου έστειλε η Ελένη.
      Μου αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου και αμέσως άρχισα να σκέφτομαι διάφορα σενάρια.
      Τελικά αποφάσισα να αξιοποιήσω αυτά που άκουγα από τη γιαγιά μου, πλαισιώνοντας τα με λίγη φαντασία.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  2. Πολλά ωραία η ιστορία σου
    Πραγματική και με φανταστικά στοιχεία
    το σύνολο της πολλά καλό
    συγκινητική
    και το πώς εμπνεύστηκες από τη φωτογραφία με τα δύο κλειδιά
    μπράβο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ μου.
      Μερικές φορές οι φωτογραφίες είναι πολύ εύκολες.
      Μόλις είδα τα κλειδιά, ήξερα ότι μπορούσα να γράψω.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  3. Με συνεπήρε μέχρι το τέλος η ιστορία σου, Ρένα μου!
    Μπράβο σου, γιατί όχι μόνο είναι άψογα γραμμένη, αλλά σαν μια ταινία άλλης εποχής, με κράτησε και με άγγιξε μέχρι το τέλος!
    Μου άρεσε η φωτό και ο τίτλος που άφησες στην Μαρία, όπου είμαι σίγουρη πως θα διαβάσουμε ένα ακόμα διαμαντάκι!

    ΑΦιλάκια πολύ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. η απάντηση μου, πήγε πιο κάτω γιατί γράφαμε συγχρόνως με τη Λίτσα.

      Διαγραφή
  4. Από τις πολλές ιστορίες εκείνης της εποχής.και την απέδωσεs τόσο όμορφα γραμμένη.Τα συγχαρητήρια μου και καλή επιτυχία. φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, από ιστορίες έχει πολλές η Ελλάδα.
      Θα μπορούσε να αφορά και τον Πόντο η ίδια ιστορία.
      Αλλη φορά θα γράψω αυτά που έχω ακούσει από την άλλη γιαγιά.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  5. Τη δούλευα μέρες στο μυαλό μου Στεφανία μου.
    Ήθελα να είναι κάτι όμορφο.
    Ευτυχώς που σε αυτό το δρώμενο δεν υπάρχει όριο λέξεων.
    Δεν θα μπορούσα να περιοριστώ.
    Κι εγώ είμαι σίγουρη για τη Μαρία.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Γεωργία μου.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  7. Με μαγεψε με συγκινησε και με ταξιδεψε η ιστορια σου Ρενα μου. Πόνος, θλίψη, φόβος, ευγνωμοσύνη, έρωτας. Συναισθήματα εντονα υπο τις πιο ακραιες συνθηκες γραφτηκαν εκεινη την εποχη. Ευγε φιλεναδα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ άγνωστη φιλενάδα.
      Έτσι είναι όπως τα λες.
      Σε δύσκολες εποχές τα βιώνεις όλα στο ζενιθ.
      Καλό ξημέρωμα.

      Διαγραφή
  8. Εμείς σε ευχαριστούμε Ρένα μου! Εμείς για τη συγκίνηση που μας προσέφερες μέσα από αυτό το αληθινό σου διήγημα. Δεν ξέρω τι να πω. Οι ιστορίες της φρίκης του πολέμου αλλά και των διωγμών των Ναζί ζωντάνεψαν στις μνήμες και στην ψυχή μας.
    Νομίζω ότι αυτό το μπαούλο και τα ευρήματά του αποτέλεσαν ένα κάποιο συναισθηματικό σοκ που μας είναι πάντα αναγκαίο για να θυμόμαστε. Για να παραμένουμε άνθρωποι.
    Η Αλληλεγγύη, ως αξία, ξεχειλίζει στο μικρό αυτό διήγημα.
    Προσωπικά να σε ευχαριστήσω για τα συναισθήματα που μας χάρισες, απ την καρδιά μου. Τίμησες με τη δική σου σκοπιά αυτό εδώ το υπέροχο δρώμενο με μια ιστορία που συγκλονίζει.
    Δεν έχω λόγια καλή μου φίλη.

    Επίσης η εικόνα της επιλογής σου έχει εκείνο το background για να πάρει τη σκυτάλη η Μαρία να κεντήσει τη δική της ιστορία. Καλή επιτυχία της εύχομαι αλλά και ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ στην έκφραση της καρδιάς σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου, δεν λέγεται.
      Έχω διαβάσει πολλά βιβλία κι έχω ακούσει ακόμα περισσότερα από τη γιαγιά μου και την μαμά μου γι'αυτά τα δύσκολα χρόνια, που το μυαλό μου πήγε αμέσως εκεί.
      Είναι υπέροχο το δρώμενο αυτό.
      Ελπίζω να συνεχιστεί.
      Περιμένω κι εγωμε αγωνία τη συμμετοχή της Μαρίας.
      Καλό ξημέρωμα φίλε μου.

      Διαγραφή
    2. Φυσικά θα συνεχιστεί Ρένα μου. Πραγματικά συνδυάζει πολλές ομορφιές και δυνατότητες. Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  9. Πόσο λατρεύω τα μπαούλα με τα μικρά κλειδιά και τα μυστικά που κρύβουν δεν λέγεται!! Απόλαυσα τη συμμετοχή σου! Πραγματικά την απόλαυσα στο έπακρον. Γεμάτη συναισθήματα και εικόνες και ζωντάνια σαν να ήμουν εκεί και κρυφοκοίταζα το μπαούλο. Ο φόβος των διωγμών, η αλληλουποστήριξη, η αγάπη, ο πόνος του αποχωρισμού όλα μέσα στη διήγησή σου να μας κάνουν να ζούμε κάθε γραμμή της ιστορίας σου.
    Αλλά οι γιαγιάδες και οι δύο με το χαμένο νου στα γεράματα να κεντούν χωρίς βελόνα και να μιλούν η μία για την άλλη είναι συγκλονιστικές εικόνες.
    Σ'ευχαριστώ για όσα με έκανες να νοιώσω.
    Υπέροχο!
    Και η εικόνα σου για τη Μαρία μας μας προϊδεάζει ότι θα διαβάσουμε μια ακόμη όμορφη συμμετοχή
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το ίδιο Άννα μου.
      Και οι σοφίτες μου αρέσουν πολύ επίσης.
      Έναν ενδοιασμό έχω για τα υπόγεια 😁😁 αλλά με δυνατό φως δεν θα διστασω να μπω.
      Ευτυχώς που δεν υπάρχει όριο λέξεων εδώ και μπόρεσα να κάνω εκτενή περιγραφή.
      Αυτό με τις γιαγιάδες το έχω δει στη νονά μου, αδελφή της μαμάς μου, έπλεκε συνέχεια κι όταν την επισκέφθηκε το Alzheimer, κουνούσε όλη μέρα τα χέρια της σαν να έπλεκε .
      Δύσκολες καταστάσεις που μόνο πόνο προκαλούν.
      Ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά σας λόγια.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  10. Ρένα μου η γλαφυρή σου διήγηση, αν και με φανταστικά στοιχεία, όπως μας πληροφόρησες , μας μετέφερε στην εποχή που όλα αυτά ήταν αληθινά και ο τρόμος και η φρίκη διάχυτα παντού , σημάδευαν τις ζωές των ανθρώπων...Εχω μιά αγάπη στα παλιά μπαούλα, τα μυστήρια, τις γιαγιάδες και τις ιστορίες τους γι αυτό απόλαυσα στο έπακρο την διήγησή σου....σ΄ευχαριστώ και περιμένω την επόμενη συγκίνηση που θα μου χαρίσει η ιστορία της Μαρίας μας, εμπνευσμένη από την φωτό και την λέξη που διάλεξες....Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόλις είδα την εικόνα που μου έστειλε η Ελένη, είπα το'χω το'χω 😁😁😁😁
      Μπαούλα, μυστήρια, ιστορίες από γιαγιάδες το καλύτερο μου.
      Δυστυχώς οι εποχή εκείνη μόνο άσχημες αναμνήσεις έχει αφήσει που μυαλό δεν μας βάζουν.
      Και στις μέρες μας το ίδιο γίνεται με άλλο τρόπο.
      Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποφανθούν.
      Κι εγω σ ευχαριστώ πολύ Κλαύδια μου.
      Κι εγω ανυπομονώ για την ιστορία της Μαρίας.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  11. Ρένα μου τι υπέροχα εκτυλίχθηκε η ιστορία σου! Υπέροχα και συγκινητικά! Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που θα μπορούσε να είχε συμβεί και στην πραγματικότητα! Συγχαρητήρια κορίτσι μου για την όμορφη συμμετοχή σου που μας χάρισε πλούσια συναισθήματα! Πολύ ωραία και η φωτογραφία για την Μαρία που ήδη πήρε την σκυτάλη από σένα και ετοιμάζεται! Σ' ευχαριστώ πολύ! Πολλά φιλιά και καλή συνέχεια! Η γιαγιά που διδάσκει τα εγγόνια μου θύμισε εσένα ε; Να το ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα μπορούσε να είναι αληθινή Μαίρη μου, γιατί πολλά στοιχεία είναι πραγματικά.
      Σ ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μας δίνεις με αυτό το δρώμενο.
      Ανυπομονώ για τη Μαρία.
      Μακάρι να μπορέσω να τους διδάξω πολλά. Ήδη έχουμε αρχίσει να κάνουμε διάφορα.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  12. Τί πιο γλυκό από μια όμορφη ιστορία πριν πάω για ύπνο;
    Είναι σα να διαβάζω παραμύθι ή μάλλον να μου διαβάζει η γιαγιά μου παραμύθι. Με μελαγχόλησε λίγο η ιδέα του παλιού κλεισμένου σπιτιού -ένα πόνο για το δικό μου πατρικό τον έχω- αλλά το αισιόδοξο τέλος της ιστορίας με αποζημίωσε!
    Συγχαρητήρια Ρένα μου! Το κατα-ευχαριστήθηκα!!
    Καλό ξημέρωμα και φιλιά από μένα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα κλειστά σπίτια κι εμένα με μελαγχολούν Μαρία μου .
      Αυτο όμως μας έδωσε την ευκαιρία να ονειρευτούμε κάτι καλό.
      Καλό ύπνο τώρα.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  13. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία σας!
    Πολύ συγκινητική αλλά και με δράση βάλσαμου για την καρδιά.
    Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ που τη διαβάσατε και μπήκατε στον κόπο να αφήσετε σχόλιο.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι σου κάνει μια φωτογραφία ε;
    Τόσο όμορφο διήγημα που ξεκλείδωσαν αυτά τα παλιά κλειδιά.
    Ρένα μου, μας πήγες πάνω στις ράγες του τρένου σου, πίσω στα άγρια χρόνια του ολοκαυτώματος μέχρι το σήμερα. Κι αυτή η επανένωση των ανθρώπων μετά από πολέμους και γενοκτονίες, πόσο λυτρωτική και αισιόδοξη είναι! Το απόδωσες τέλεια, συγχαρητήρια Ρένα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι αισιόδοξο άτομο και θέλω happy end στις ιστορίες.
      Σκέφτηκα πολλές εκδοχές με την θέα των κλειδιών, αλλά αυτή με κέρδισε.
      Είμαι κι εγώ ικανοποιημένος ικανοποιημένη με το τέλος.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  16. Ρένα μου πέρασαν κάμποσα λεπτά ώσπου να συνέλθω από την συγκίνηση και να γράψω το μήνυμα. Χαίρομαι που η φωτογραφία που σου έστειλα, σου ξύπνησε μνήμες και μας χάρισες τούτο το εξαίρετο μικρό διήγημα, θυμίζοντάς μας τις αποτρόπαιες συνέπειες του πολέμου, αλλά και την αλληλεγγύη των λαών στα δύσκολα.
    Να είσαι καλά!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ήσουν κοντά θα σου έκανα μια αγκαλιά μόλις είδα τη φωτογραφία.
      Μέρες σκεφτόμουν τί θα μου στείλεις.
      Τα λογια σου με συγκινούν πολύ.
      Σε στιγμές δύσκολες η φιλή μας δείχνει τον καλό της χαρακτήρα.
      Εύχομαι να μη ξανάρθουν τέτοιες εποχές.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  17. Τι ωραία ιστορία Ρένα!
    Και όλο αυτό σου βγήκε βλέποντας σε μια φωτογραφία δύο κλειδιά!
    τι να πω;
    Θαυμάζω και υποκλίνομαι!
    Κίσιζ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Άρτίστα μου.
      Σκέφτηκα κι άλλες, αλλά δεν μου άρεσε το τέλος.
      Το δύσκολο δρν είναι να σκεφτώ αλλά να μεταφέρω στο χαρτί με κάποια σειρά αυτά που σκέφτηκα.
      Λέω να το γυρίσω ταινία.
      Ενδιαφέρεσαι; 😂😂😂😂😂
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  18. Μμμμ τί ιστορία είναι αυτή Ρένα μου!!!
    Τί ταλέντο είναι αυτό που έχεις, πολυτάλαντο πλάσμα!
    Τι να πω,
    ανατρίχιασα,
    λυπήθηκα,
    και τέλος χάρηκα που βρέθηκαν οι εγγονές μαζί, είναι ωραία να δένονται με νήματα οι άνθρωποι. Είδες οι δύο φίλες που δεν ξέχασαν η μια την άλλη ακόμη κι όταν έπαθαν αλτσχάιμερ (αχ κι αυτό το άτιμο μακάρι να μην υπήρχε στις ζωές μας).
    Μπράβο Ρένα

    Σου στέλνω ευχές για καλό απόγευμα
    φιλιά πολλά
    (νομίζω πως παρ όλο που το μπλογ σου το γνωρίζω χρόνια, γράφω για πρώτη φορά, καλώς σε βρήκα λοιπόν) :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσόρισες στο σπιτικό μου fish eye.
      Κι εγώ ξέρω το μπλογκ σου κσι νομίζω κάπου απάντησα.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου.
      Το Αλτσχάιμερ βγάζει στην αρχή το παρελθόν, αλλά μετά άστα να πάνε. Ούτε στον εχθρό μας.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  19. Κυρία μου είστε φοβερή υποκλίνομαι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  20. Αχ..Ρενα μου όταν είδα την εικονα με τα κλειδια που σου παρεδωσε η Ελένη μας ειπα και εγω ..τοχεις Ρενα μου...και ηξερα οτι θα εγραφες σιγουρα κατι μυστηριο και όμορφο..αλλά αυτο που διαβασα φιλεναδα.. ηταν από τα καλυτερα που εχεις γραψει και το οτι υπηρχε και η αληθεια μεσα στην ιστορια σου αυτο την εκανε ακομη πιο υπεροχη..
    Δυσκολες εποχες τοτε και πόσες ιστοριες ακομα να εχουν μείνει στις μνημες των ανθρωπων που τις εχουν ζήσει!! μπραβο Ρενα μου μια συμμετοχή που το τελος ηταν υπεροχο..!!
    οπως υπεροχο και το δρωμενο αυτο της Μαίρης..
    Να περνας ομορφα την αγαπη μου παντα φιλια σε όλους και ξεχωρα στις εγγονούλες σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έγραφα Ρούλα μου.
      Ας είναι καλά οι φίλες που διοργανώνουν τέτοια δρώμενα.
      Με το μυαλό μου πάντα έλεγα διάφορα αλλά ποτέ δεν τα έγραφα.
      Η ιστορία μου έχει κι αλήθειες και φαντασία.
      Τα σχόλια σας μου έδωσαν μεγάλη χαρά.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  21. Σε μια δύσκολη περίοδο η αγάπη και ο αλτρουισμός αποδεικνύονται περισσότερο ισχυρά κι από τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Πολύ όμορφη και τρυφερή ιστορία. Μου άρεσε! Μπράβο Ρένα!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ευχαριστώ πολύ Αννίκα μου.
    Κι εγώ νομίζω ότι στον κίνδυνο είμαστε πιο δεμένοι.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ευαίσθητη καλλιτεχνική φλεβα χτυπάς παντού......σ ευχαριστώ για τη συναισθηματική εκδρομουλα και πιο πολύ για το happy end...Πολύ όμορφο κομμάτι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα μπορούσε να έχει άσχημο τέλος Τζένη μου η δική μου ιστορία.
      Πάντα θέλω αισιόδοξη κατάληξη.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  24. Πόσο συγκινητική η ιστορία σου Ρένα μου, γιατί μας δείχνει πως η αγάπη, μπορεί να σταθεί και να αντέξει δύσκολες στιγμές και δεν χάνεται ούτε με χρόνια , ούτε με χιλιόμετρα.
    Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Μαρίνα μου, η πραγματική αγάπη κρατάει για μια ζωή και πέρα από αυτή.
      Τα δυο κορίτσια δεν ξέχασαν ούτε στιγμή το ένα το άλλο κι μη γνώριζαν πού βρίσκονταν.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  25. Με συγκίνησες πολύ με την ιστορία σου Ρένα μου!! Πόσο όμορφη, τρυφερή, καλογραμμένη!! Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα!
    Να είσαι πάντα καλά, να δημιουργείς, φίλη!
    Τα φιλιά μου
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ ευχαριστώ Μαρίνα μου.
      Με τιμάτε με την παρουσία σας και τα σχόλια σας.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  26. Ρένα μου, διάβασα μια πραγματική ιστορία. Γιατί είμαι σίγουρη ότι κάπου στο παρελθόν υπήρξαν πραγματικές Ραχήλ που έκρυψαν Έλληνες για να σωθούν από τη γερμανική βαρβαρότητα. Κι ίσως μεγάλωσαν για λίγο ή περισσότερο πλάι σε αληθινές Αλεξάνδρες.
    Υπέροχη διήγηση!
    Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως τα λες Αριστέα μου.
      Σύμφωνα με τα λεγόμενα της γιαγιάς μου , πολλά από αυτά που έγραψα είναι αληθινά.
      Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  27. Πολύ συγκινητική και δραματική ιστορία!!!
    Σ'ευχαριστούμε Ρενα μου,που μας ταξιδεψες μέσα από τον κειμενο σου,σε δύσκολες,αλλα ομορφες στιγμές μιας άλλης εποχής!!!!
    Πολλά πολλά φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Χαίρομαι που σου άρεσε Μαρία μου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Κοίτα λοιπόν, μια φωτογραφία με δυο κλειδιά τι πόρτες ξεκλειδώνει!!!
    Όμορφο το κείμενό σου, Ρένα μου, καλοδουλεμένο και με ανατροπές που σε κρατάνε!!!
    Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!!!
    Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστώ πολύ Ανέσπερη μου για τα καλά σου λόγια.
      Όντως ξεκλειδωσε αυτή η φωτογραφία το χρονοντούλαπο.
      Καλή συνέχεια και φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  30. α Ρενα μου τελέυταια βλεπω πολυ συγγραφη κ σου παει με ο,τι και να καταπιαστεις εσυ αριστευεις!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οταν ξαπλώνω με την Ιωάννα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι βα σκέφτομαι.
      Είπα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να τις καταγράψω.
      Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  31. Νοσταλγικό και ανθρώπινο γεμάτο γιαγιαδίστικη θαλπωρή. Σαν παιδί της γιαγιά δε θα μπορούσε να μη μου αρέσει. Ευχαριστούμε πάρα πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Οι γιαγιάδες βγάζουν το συναίσθημα της θαλπωρής.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...