ΒΡΑΧΙΌΛΙ ΜΕ ΓΥΑΛΆΚΙΑ!!

 

Πιστή στο ραντεβού, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, χαρίζω ένα ακριβό κόσμημα στον εαυτό μου για τα γενέθλια μου.

Ακριβό και πολύτιμο, αφού χρειάζεται πολύς κόπος για να μαζευτούν όλα αυτά. 

Τα υλικά μου, γυαλάκια από τη θάλασσα, που με προμηθεύουν συνέχεια οι φίλες μου. 

Τα κοριτσάκια μας , ξετρελάθηκαν με το βραχιόλι και το θέλει η κάθε μία για τον εαυτό της.

Όπως καταλαβαίνετε, θα πρέπει να φτιάξω κι άλλα. 

Προς το παρόν θα το φορέσω σήμερα που γιορτάζω και θα καμαρώνω. 

Εδώ, μπορείτε να δείτε και τα άλλα κοσμήματα που έφτιαξα πέρσι με τα ίδια υλικά. 

Φτιάχνοντας το , σκέφτηκα και κάποιες άλλες κατασκευές με γυαλάκια που θα προσπαθήσω να τις υλοποιήσω. 

Πριν φύγετε, να σας  κεράσω από το καθιερωμένο γλυκάκι του κάμπινγκ. 

Προφιτερόλ.

 Τη συνταγή θα την βρείτε αναλυτικά γραμμένη, στο μπλογκ της Κικής, που την είχε φιλοξενήσει πριν χρόνια.

Εύχομαι να περνάτε καλά. 

Μείνετε ασφαλής. 

ΘΆΛΑΣΣΑ

Να  μαι κι εγώ!

Θα με παίξετε;

 

Εσένα ποιος σε κάλεσε;

Δεν μας αρέσουν τα παιχνίδια σου.

Μόλις θα μας ακουμπήσεις, θα μας τσούξει. 

Γι'αυτό σε λένε και τσούχτρα. 

Όχι όχι, εγώ είμαι από άλλη ράτσα. 

Δεν βλέπετε τι όμορφη που είμαι;

Στολίστηκα, γυάλισα τα πλοκάμια μου και ήρθα να πάρω μέρος κι εγώ στην πρόσκληση της craftartista, της αγαπημένης μας Μία.

Το θέμα είναι Θάλασσα. 

Τόσοι και τόσοι θα είναι καλεσμένοι, εγώ να λείπω;

Μέδουσες, λοιπόν , είναι η δική μου συμμετοχή στην πρόσκληση της Μίας. 

Με αυτή την ανάρτηση παίρνω μέρος και στην άλλη πρόσκληση της Μίας την craftlandia challenge 7

Χρησιμοποίησα πλαστικά μπολ, διάφορα διαφανή  υφάσματα και κορδέλες. 

Αυτές είναι ακίνδυνες, εύχομαι να μη συναντήσουμε τις άλλες όταν θα κάνουμε βουτιές στη θάλασσα. 

Καλό καλοκαίρι σε όλους. 

Να περνάτε καλά. 

Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΆΔΝΗΣ!

                                

Ο μίτος της Αριάδνης;

Θα μπορούσε,  αν ο Θησέας ήθελε να πλέξει καλαθάκια ή τσάντες. 

Αλλά πού να έβρισκε χρόνο, είχε σκοπό να πιάσει τον Μινώταυρο, καλαθάκια θα έπλεκε; 

 

Επειδή όμως δεν μας λέει κάτι τέτοιο η ιστορία μας, πάμε να δούμε που χρησιμοποίησα τον δικό μου μίτο.

Σε προηγούμενη ανάρτηση μου , έκανα καλαθάκια,  τώρα τί;

Αφού έκοψα λουρίδες ένα κομμάτι ύφασμα που δεν μου άρεσε, το τύλιξα επάνω σε σχοινί κι έγινε το κορδόνι που βλέπετε. 

Δείτε με άλλο μάτι ό,τι δεν σας αρέσει.

                                                          

Άρχισα να ράβω κυκλικά κι επειδή μου άρεσε,  σκέφτηκα να το κάνω τσάντα. 

Έραψα 2 στρογγυλά με 36 εκατοστά διάμετρο,  στα οποία πέρασα και φόδρα κατευθείαν. 

Χρησιμοποίησα 20 μέτρα κορδόνι για κάθε πλευρά. 

Βολεύει καλύτερα. 

Έραψα και από μία τσέπη.

 

                            

                       

Με το κορδόνι έραψα και ένα μακρόστενο κομμάτι 75 εκατοστά μήκος. 

Αυτό έγινε διπλώνοντας το κορδόνι 11 φορές και ράβοντας το κι αυτό με ζικ ζακ. 

Χρειάζεται περίπου 10 μέτρα κορδόνι. 

Σύνολο δλδ για την τσάντα 50 μέτρα. 

Πέρασα φόδρα και σ αυτό. 

Ήρθε η ώρα της ενσωμάτωσης.

Αφού βάλουμε την μακρόστενη  λουρίδα στο κέντρο,  για να είναι η τσέπη όρθια, ράβουμε σιγά σιγά στη μηχανή πάλι με ζικ ζακ. 

                 

Το άλλο κομμάτι, αφού το κεντράρουμε, γιατί κι αυτό έχει τσέπη, το ράβουμε με το χέρι. 

                                             

Γυρίζουμε το μέσα έξω και ράβουμε κι από μέσα το κομμάτι αυτό. 

                                 

Είναι χρονοβόρο,  αλλά το αποτέλεσμα μας δικαιώνει. 

Κάτι του έλειπε όμως. 

Ένα ωραίο κουμπί και μια θηλιά για πιο ασφαλές κλείσιμο. 

Δεν κρατιέται,  θέλει να πάει   βόλτα .

Προσέξτε τη λεπτομέρεια στα χερούλια.

Πέντε σειρές τυλιγμένο κορδόνι και  δερματίνη για πιο μαλακό κράτημα.

Εδώ βλέπετε πώς ράβουμε στη μηχανή. 

Στο You Tube, θα βρείτε πολλές οδηγίες για καλαθάκια.

Στο σύνδεσμο που βάζω, θα παρακολουθήσετε στα Ελληνικά τις οδηγίες της Μάνιας.

 Αυτή ήταν η πρώτη που έραψα,  από μια πουκαμίσα που σκίστηκε. 

Σ αυτή πέρασα τη φόδρα μετά. 

Είναι πιο δύσκολο. 

Εδώ χωρίς φόδρα, αλλά νομίζω ότι της χρειάζεται. 

Τα χερούλια αυτά είναι έτοιμα, αλλά θα προσπαθήσω να φτιάξω κι εγώ .
         

                

Τώρα δε μένει παρά να αρχίσουμε τις βόλτες, γιατί φυσικά δεν είναι όλες για μένα!

Άνοιξαν και τα σύνορα για τα χωριά μας, ποιος μας πιάνει τώρα;

Στο φβ στη σελίδα μου, ΜΕ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΑ ΥΛΙΚΑ, μπορείτε να δείτε ό,τι γίνεται με υλικά που είναι για πέταμα.

Στη σελίδα ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΡΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, θα δείτε τις αγιογραφίες μου.

Θα με βρείτε και στο instagram

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΚΑΘΕΚΤΟΙ ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΑΣ ΠΟΛΥ!!!!!

Μίνι σκυτάλη #2 ..... ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ!

 Τι όμορφη που είναι Θεέ μου!

Και είναι ίδια!

Ίδιο παράστημα, ίδιο πρόσωπο, ίδιο βλέμμα!!!!!!!

Μόνο που αυτής είναι αισιόδοξο και γεμάτο ελπίδα για το μέλλον, ενώ της άλλης ήταν γεμάτο αμφιβολία για όλα αυτά που την περίμεναν.

 

Ο Πολύκαρπος, όνομα και πράγμα, μόλις απέκτησε και την όγδοη κόρη, έπεσε σε βαθιά απελπισία.

Τόσα θηλυκά πώς θα τα μεγάλωνε πώς θα τα αποκαθιστούσε;

Όχι βέβαια ότι αν το όγδοο παιδί ήταν αγόρι , θα μπορούσε να κάνει κάτι γιαυτό!

Οι δύο πρώτες κόρες, οι δίδυμες, ήταν 18 χρονών κιόλας,  δλδ σε ηλικία γάμου.

Η Παγώνα τις είχε γεννήσει στα 17 της.

Γρήγορα κύλισαν 18 χρόνια , φτωχικά μεν γεμάτα με αγάπη όμως, αφού είχαν παντρευτεί από μεγάλο έρωτα.

Τότε ο κόσμος και με τα λίγα ήταν ευχαριστημένος, ιδίως στην επαρχία που όλοι είχαν την αυτάρκεια τους.

 Μόνο όταν ερχόταν η ώρα γάμου για τα κορίτσια , καταλάβαιναν την δυσκολία να τα παντρέψουν χωρίς προίκα.

Έτσι και τώρα, τα μόνα προξενιά που είχαν έρθει για τα κορίτσια  τους, ήταν από μεγαλοτσιφλικάδες που επειδή είχαν μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ήθελαν να πάρουν νέες γυναίκες , πολλές φορές με τα μισά ή και λιγότερα από αυτούς χρόνια.

Και οι δυο τους ήταν απελπισμένοι. Για πόσο καιρό ακόμα θα μπορούσαν να μην απαντούν στους προύχοντες του κάμπου;

Ποιοι ήταν αυτοί που δεν καμάρωναν για τις τύχες των κοριτσιών τους;

Έπρεπε λοιπόν να πάρουν μια απόφαση.

Ή θα δέχονταν κάποια από τα προξενιά και θα έβαζαν τα κορίτσια τους σκλάβες σε κάποια αρχοντικά ή θα τις έστελναν μακριά , στην Αμερική για να παντρευτούν με κάποιον Έλληνα  μετανάστη ..

Πριν λίγο καιρό έφτασε ένας προξενητής και στο δικό τους χωριό κι αφού έδειξε τα επίσημα χαρτιά του, είπε σε όλους τους κατοίκους τον λόγο για τον οποίο γύριζε όλη την επαρχία.

Πολλές κοπέλες είχαν δεχτεί να φύγουν για να γλυτώσουν από τη φτώχεια τους.

Άγνωστο το μέλλον τους, αλλά φάνταζε πιο φωτεινό από το σκοτεινό του χωριού τους.

Σήμερα κιόλας θα μιλούσαν στα κορίτσια τους και θα υπάκουαν στη δική τους απόφαση.

Δική τους ήταν η ζωή, αυτές θα αποφάσιζαν. Έτσι τις είχαν μεγαλώσει.

Τα κορίτσια τους, το Μαρουλιώ και το Κατινιώ, με πολλή μεγάλη στεναχώρια , σκέφτηκαν να φύγουν, ελπίζοντας ότι θα περνούσαν καλύτερα εκεί.

Ήξεραν τους τσιφλικάδες που είχαν στείλει προξενιά και προτιμούσαν να κλειστούν σε μοναστήρι παρά να τους παντρευτούν.

Ήταν οι δυνάστες της περιοχής τους και φαντάζονταν το μέλλον που θα τις περίμενε κοντά τους.

Τον μόνο όρο που θέλησαν να βάλουν, ήταν να είναι κοντά οι δυο αδερφές, γιατί δεν μπορούσαν η μια χωρίς την άλλη.

Μόλις επέστρεψε ο προξενητής, του ανακοίνωσαν την απόφαση των κοριτσιών και τον όρο τους.

Δεν υπήρχε πρόβλημα , τους διαβεβαίωσε εκείνος, γιατί όλοι οι Έλληνες άνδρες που ζητούσαν κοπέλες από τη χώρα τους, ήταν κάτοικοι της ίδιας περιοχής .

Είχαν εγκατασταθεί εκεί από τους πρώτους , αλλά δεν θέλησαν να ζευγαρώσουν με άλλες φυλές.

Έτσι είχαν στείλει  εκπρόσωπο τους με όλα τα νόμιμα χαρτιά για να μπορέσει να βρει κοπέλες της παντρειάς από την Ελληνική επαρχία.

Με πολύ κόπο και μεγάλη στεναχώρια, η Παγώνα κι ο Πολύκαρπος , ετοίμασαν τα μπαούλα των αγαπημένων τους κοριτσιών , γνωρίζοντας πως ίσως δεν θα τις έβλεπαν ποτέ ξανά.

Το ίδιο σκέφτονταν και τα κορίτσια, αλλά το έδιωχναν από το μυαλό τους.

Η ώρα του αποχωρισμού έφτασε κι ο σπαραγμός ήταν πολύ μεγάλος.

Το Μαρουλιώ και το Κατινιώ υποσχέθηκαν στους αγαπημένους τους γονείς να τους γράφουν κάθε μέρα ,από τη στιγμή που θα πατούσαν στο πλοίο μέχρι που θα έφταναν στην Αμερική.

Το ταξίδι κράτησε ένα μήνα και η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη, αλλά δεν πέρασε μέρα χωρίς να γράψουν έστω και λίγες λέξεις σε ένα χαρτί για τους γονείς τους.

Αφού έφτασαν επιτέλους , έπρεπε να περιμένουν άλλες δυο εβδομάδες σε καραντίνα  για να γίνου οι απαραίτητες εξετάσεις πριν πατήσουν στο Αμερικάνικο έδαφος.

Αυτό δεν τις πείραξε, γιατί θα ξεκουράζονταν μετα από τόσες μέρες ταξίδι και φυσικά θα μπορούσαν να απαλλαγούν από τα βρώμικα ρούχα τους.

Όλες οι λεπτομέρειες ήταν γραμμένες στο ημερολόγιο τους.

Έφτασε επιτέλους η μέρα που θα συναντούσαν τους Έλληνες γαμπρούς.

Η αγωνία μεγάλη , όσο κι αν ο προξενητής τις διαβεβαίωνε ότι όλα θα πήγαιναν καλά .

Οι κοπέλες ήταν πάρα πολλές κι από όλα τα μέρη της Ελλάδας.

Μέχρι το βράδυ είχαν βρει όλες το ταίρι τους και είχαν ακολουθήσει τον άνδρα που τις έλαχε.

Ο αποχωρισμός των αδερφάδων ήταν πολύ δύσκολος και αφού τις υποσχέθηκαν ότι σε λίγες μέρες θα αντάμωναν, κατάφεραν να ξεκινήσουν, η κάθε μια σε άλλη κατεύθυνση.

Οι προσευχές των γονιών τους είχαν πιάσει και οι άνδρες τους ήταν καλά και νοικοκυρεμένα παιδιά!

 Ο ένας είχε ένα μικρό μαγέρικο κι ο άλλος ένα μικρό ραφείο.

Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά , αλλά η καλοσύνη τους τις έκανε να τους αγαπήσουν σιγά σιγά και να κάνουν οικογένειες με τρία παιδιά η κάθε μια.

Το ημερολόγιο ενημερωνόταν καθημερινά και μια φορά τον μήνα έστελναν κι ένα γράμμα στους γονείς  τους που το περίμεναν με μεγάλη αγωνία για να μάθουν τα νέα των κοριτσιών τους.

Όλο το χωριό είχε γιορτή τότε, γιατί συνέπασχαν κι αυτοί μαζί τους.

Κι όταν έστελναν και μερικά δολάρια, ε τότε τους κερνούσαν όλους στο καφενείο του χωριού.

Το μόνο κακό ήταν ότι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν ποτέ πίσω κι αυτός ήταν ο μεγάλος τους καημός.

Είχαν βάλει τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους αργότερα, να τους υποσχεθούν ότι θα προσπαθούσαν να γυρίσουν κάποια στιγμή για να γνωρίσουν τα μέρη των παππούδων τους.

1921-2021, 100 χρόνια μετά , η δισέγγονη της Μαρουλιώς, πήρε την απόφαση να κάνει αυτό το ταξίδι και να παντρευτεί εκεί, στο χωριό της προγιαγιάς της,  με τον αγαπημένο της καρδιάς της.

Βρήκε και γνώρισε από κοντά όλους τους συγγενείς τους, με τους οποίους δεν είχαν πάψει ποτέ να επικοινωνούν έστω και αραιά.

Συνέχισαν να γράφουν στο ημερολόγιο της γιαγιάς και προγιαγιάς ακόμη και οι νεότερες γενιές.

Με το νυφικό της προγιαγιάς Μαρουλίως στις βαλίτσες της, που το είχαν επιμεληθεί οι καλύτερες μοδίστρες του οίκου μόδας πλέον, των δικών της γονιών που αφού το άλλαξαν αρκετά ώστε να μπορεί να φορεθεί έναν αιώνα μετά, η Mary, έφτασε στο χωριό της.

Η νυφική φωτογραφία της προγιαγιάς Μαρουλιώς, η μοναδική που είχε βγάλει στον γάμο της, την περίμενε σε περίοπτη θέση.

Όλοι είχαν να πουν για την ομοιότητα τους.

Τι όμορφη που είναι Θεέ μου!

Και είναι ίδια!

Ίδιο παράστημα, ίδιο πρόσωπο, ίδιο βλέμμα!!!!!!!

Πόσο έμοιαζαν προγιαγιά και δισέγγονή!

Μόνο που αυτής είναι αισιόδοξο και γεμάτο ελπίδα για το μέλλον, ενώ της άλλης ήταν γεμάτο αμφιβολία για όλα αυτά που την περίμεναν.

 

Η Παγώνα κι ο Πολύκαρπος από ψηλά καμάρωναν τη τρισέγγονη τους.

Όλα μπήκαν στη θέση τους και τώρα που τα ταξίδια ήταν υπόθεση ωρών, δεν θα χάνονταν ποτέ ξανά ξαδέρφια και τριτοξάδερφα.

 

Η δική μου συμμετοχή στη μίνι σκυτάλη που διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία η Μαίρη από τη Γήινη Ματιά.

Με αφορμή την  φωτογραφία που μου κληρώθηκε , έγραψα την ιστορία αυτή, η οποία φυσικά είναι φανταστική.

Ανάλογα γεγονότα όμως , έχουν συμβεί, γιατί η Ελλάδα ως γνωστόν, έκανε πάντα μεγάλη εξαγωγή  ανθρώπινου δυναμικού. 

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ..

ΚΑΛΑΘΑΚΙΑ

                                                               ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ

Λόγω της ημέρας σταμάτησαν οι δημιουργίες, οι ραπτικές φυσικά, γιατί οι μαγειρικές δεν σταματούν ποτέ.

Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο παζάρι στο Μεξικό, εδώ είμαι στο σπίτι μου και σας παρουσιάζω τα καλαθάκια που μου πήραν το μυαλό. 

Κάθε χρόνο κάνω αυγά , εφέτος είπα να κάνω καλάθια.

Μια και χάσαμε και τα αυγά και τα καλάθια εδώ κι ένα χρόνο τώρα.
   

Δεν πρόλαβα να κάνω πολλά, είπαμε λόγω των ημερών, ίσα ίσα για τα δωράκια σε πολύ αγαπημένα πρόσωπα!

Ξέρετε την μανία μου να αξιοποιώ το κάθε κουρελάκι.

Έτσι μόλις η Μάνια ανέβασε ένα βίντεο στο You Tube, είπα να δοκιμάσω κι εγώ.

Σιγά μη δε δοκίμαζα.

Καιρό τα έβλεπα σε ξένες ομάδες, αλλά δεν αποφάσιζα.

Τώρα όμως, ακούγοντας  τις οδηγίες στα Ελληνικά , πήρα θάρρος.

Από υφάσματα, άλλο τίποτα.

Τί μου έλειπε;

Κορδόνι.

Πρέπει να έχουμε κορδόνι για να τυλίξουμε γύρω του τις λουρίδες που θα κόψουμε.

Βρήκα και κορδόνι, είχε περισσέψει από το καλοκαίρι από τα μακραμέ.

Δοκιμάζουμε και βλέπουμε μέχρι να βρω το κατάλληλο!

Περιττό να σας πω ότι ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που αν δεν τελειώσουν τα κουρελάκια που δεν κάνουν για πάτσγουορκ, δεν πρόκειται να σταματήσω.

Μη γελάτε, τα κουρελάκια μου, αντί να μειωθούν , αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Πώς; Από φίλες που μένουν Θεσσαλονίκη, είναι τα περισσότερα.

Άρχισαν να καταφθάνουν όμως και από άλλα μέρη της Ελλάδας όμως.

Από Αθήνα μέχρι Κομοτηνή.

Φίλες μου σας ευχαριστώ πολύ που με σκέφτεστε.

Καλά που έχουμε άπειρα πράγματα να ασχοληθούμε και περνάνε κάπως υποφερτά οι μέρες του εγκλεισμού μας, αλλά φτάνει πια!

  

Τώρα τελευταία μεγάλωσαν οι δουλειές μου κι άρχισα τις εισαγωγές από εξωτερικό.

Πριν λίγες μέρες κατέφθασε ένα δέμα από Αμερική.

Αλήθεια! Μια φίλη από το φβ ,είδε αυτά που κάνω στο πάτσγουορκ και θέλησε να μου στείλει μερικά από τα υφάσματα της, κυρίως δαντέλες, επειδή ράβει νυφικά!

Τί να έλεγα; ΟΧΙ;

Ξέρετε να αρνούμαι τέτοια προσφορά εγώ;

Πάμε στο θέμα μας όμως.

Για τις δαντέλες από το Αμέρικα, θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Τα καλαθάκια με το τυλιγμένο κορδόνι.

Βάζω τη μεζούρα για να καταλάβετε το μέγεθος.

Γι αυτό το καλαθάκι χρησιμοποίησα λουρίδες από τα κουρελάκια μου.

Έλα όμως που μου άνοιξε η όρεξη κι έπρεπε να φτιάξω κι άλλα επειγόντως!

Έτσι το πρώτο θύμα ήταν δυο σεντόνια , ωραία μεν, άβολα δε, γιατί είχαν πολυεστέρα μέσα .

Ό,τι πιο ιδανικό για τη δουλειά που τα ήθελα!

Κόπηκαν σε λουρίδες των 1.5 ή 2 εκατοστών κι έγιναν 2 υπέροχα καλαθάκια.

Φυσικά θα γίνουν περισσότερα, γιατί ήταν μεγάλα τα σεντόνια!

                       

Για το κόκκινο αποφάσισαν από κοινού, να συνεργαστούν, ένα καρό πουκάμισο, που λόγω καραντίνας άλλαξε μέγεθος, εγώ όχι το πουκάμισο κι ένα κόκκινο-άσπρο παρεό.

Αυτά που μοιάζουν με κουρελού, ήταν ένα καλοκαιρινό φουστάνι.

Δεν θα λέμε τα ίδια για το μέγεθος του. 

Ας πρόσεχε.

Ας βγάλουμε ομαδικές φωτογραφίες πριν μοιραστούν κι αποχωριστούν.

Ωπ, τα μικρά μου τα χεράκια , της Ιωάννας, βοηθάνε στο βάψιμο των αυγών.

Τυλίγει τις κλωστές φλος γύρω από τα αυγά.

                                                     

Φυσικά τα γεμίσαμε, τί, άδεια θα τα δίναμε;

Ναι μόνο αυγουλάκια βάλαμε μέσα, όχι γιατί δεν χωρούσαν τσουρέκια, αλλά γιατί δεν ξέρω να κάνω.

Μου αρέσουν πάρα πολύ, οπότε είναι μεγάλος πειρασμός.

Άσε που θα έρθουν από τις κουμπάρες.

Πόσα να φάω; Μετά εγώ θα φταίω που θα κόβω σε λουρίδες όσα δεν με χωράνε;

Πάντως έγιναν τόσο ωραία, που χαλαλίζω όλα όσα έκοψα.

Βγήκαν κι άλλα από τις ντουλάπες .

Θα τα δείτε προσεχώς, μετά το Πάσχα.

Αν ξέρετε να ράβετε, δοκιμάστε το και θα δικαιολογήσετε τον ενθουσιασμό μου.

 

                                                              ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

                                                         ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ