-Πού πας;
-Ρίξε κάτι επάνω σου, θα κρυώσεις.
-Άργησες, έφαγες κάτι εκεί που ήσουν;
-Μη τρως πολύ, θα σε πειράξει.
-Βήχεις, κρύωσες; Να σου κάνω ένα τσάι;
Όλα αυτά κι άλλα τόσα θα με έβγαζαν από τα ρούχα μου, άλλες στιγμές.
Τώρα όμως όχι κι ο λόγος;
Τα λέει με τόσο νοιάξιμο στη φωνή της η γιαγιούλα που είναι στο απέναντι κρεβάτι.
Αν ζούσε η μαμά μου θα ήταν στα χρόνια της, 93.
Τα λέει και τα εννοεί και φαντάζομαι ότι θα τα έχει πει χιλιάδες φορές σε παιδιά κι εγγόνια και θα τα έχει νευριάσει όπως νευρίαζα κι εγώ, όπως νευριάζουν και τα παιδιά μου όταν τα λέω.
Συγνώμη Σάσα και Γιώργο, εγώ θα τα λέω κι ας νευριάζετε.
Δεν περίμενα να ακούσω κάποιον να με ρωτάει αν είμαι καλά μόλις γύρισα στο δωμάτιο και με πήραν τα κλάματα.
Περίμενα τηλέφωνο από τον άνδρα μου και τα παιδιά μου, να με ρωτήσουν αν είμαι καλά, αλλά όχι από τη μαμά μου.
Για να μη σας ταλαιπωρώ κι αναρωτιέστε τί επαθα, κάνω αυτή την ανάρτηση για να καταθέσω την προσωπική μου άποψη για το νοσοκομείο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης στο οποίο νοσηλεύομαι από την προηγούμενη Παρασκευή.
Μια πέτρα βιαστική και γρήγορη, αποφάσισε να πάει ταξίδι κι όσο κι αν προσπάθησα να της αλλάξω γνώμη, δεν τα κατάφερα.
Η πρώτη μου επιλογή ήταν ιδιωτική κλινική, γιατί ξέρω τον χαμό που γίνεται όταν εφημερεύουν τα δημόσια νοσοκομεία, φοβάμαι και τον κοροναιό, οπότε πίστευα οτι δεν είχα άλλη επιλογή.
Μετά τις πρώτες εξετάσεις κι ενώ περίμενα να παω σε δωμάτιο, μου ανακοίνωσαν οτι είμαι θετικη στον κοροναιό και δεν με κράτησαν.
Για καλή μου τύχη, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή ο κοροναιός.
Έτσι βρέθηκα στο νοσοκομείο στα επείγοντα εξωτερικα ιατρεία κι έχω να πω τα καλύτερα.
Όλα λειτουργούν άψογα.
Πρέπει όμως να είμαστε κι εμείς πιο συνεργάσιμοι για να μπορούν να κάνουν την δουλειά τους σωστά.
Βέβαια όλοι κοιτάμε να ασχοληθούν πρώτα με μας, γιατί θεωρούμε ότι έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλους .
Δεν αδικώ κανέναν, έτσι σκεφτόμουν κι εγώ όσες ώρες περίμενα.
Ξέρουν να αξιολογούν τις καταστάσεις και να στέλνουν τον καθένα όσο πιο γρήγορα γίνεται στη θέση που πρέπει.
Νοσηλευτικό προσωπικό και γιατροί είναι ευγενικοί και προσιτοί, ανθρώπινοι.
Τους μιλάς και σ απαντάνε χωρίς νεύρα κι απότομες απαντήσεις.
Το φαγητό; Τέλειο!
Το έζησα κι αυτό, να μου αρέσει φαγητό νοσοκομείου.
Οι νοσηλεύτριες καθαρίζουν τις κατάκοιτες, τις μιλάνε με γλυκόλογα και τις ταΐζουν προσεκτικά και ήρεμα.
Μια εικόνα που δεν περίμενα να δω.
Εξετάσεις συνέχεια, χωρίς να βάζεις το χέρι στην τσέπη.
Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας και θα πρέπει να συνεχίσουμε να το έχουμε.
Κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους με τους αγώνες τους για δημόσια ασφάλεια και υγεία.
Οι αμοιβές των γιατρών πρέπει να είναι ανάλογες των ικανοτήτων τους και τα ωράρια ανθρώπινα.
Αφού σπούδασαν τόσα χρόνια και κάνουν καλά τη δουλειά τους, γιατί όχι;
Άλλοι αμείβονται χωρίς να κανουν καμία δουλειά, ξέρετε εσείς, αλλά δεν είναι του παρόντος αυτό το θέμα.
Όλοι οι Έλληνες επιστήμονες φεύγουν στο εξωτερικό, γιατί;
Δώστε τους τους τη δυνατότητα να μείνουν στη χώρα μας και να προσφέρουν γιαυτή.
Αξιολογήστε τους.
Αυτά όφειλα να πω με το χέρι στην καρδιά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, του δημόσιου νοσοκομείου Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης .
Να είστε καλά και να συνεχίσετε το έργο σας απλά, ανθρώπινα και Χριστιανικά.
.
ΚΑΛΗ ΑΝΆΣΤΑΣΗ.
