ΜΑΝΙΤΑΡΟΠΑΛΑΤΙ !!!! φιλική πρόσκληση 174

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας νάνος που τον έλεγαν Ιούλιο και μια νανούλα που την έλεγαν Ρωμαία.

Όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, ερωτεύτηκαν, αλλά οι γονείς τους ήταν ορκισμένοι εχθροί.

Για ποιο λόγο, θα δούμε παρακάτω. 

Ο πλούσιος νάνος πατέρας της Ρωμαίας,  δεν δέχθηκε να δώσει την κόρη του στον φτωχό πλην τίμιο νάνο Ιούλιο. 

Για να τον ξεφορτωθεί μάλιστα, σκέφτηκε να του αναθέσει μια δύσκολη αποστολή. 

Να πάει στο παλάτι της μάγισσας και να κλέψει τα δαχτυλίδια και τα σκουλαρίκια της, που τα είχε κρεμασμένα σε ένα πανύψηλο δέντρο. 

χειροποίητο δένδρο από πηλό ψημένο, 
σκουλαρίκια της γράφουσας, 
ερπετά, ευγενική χορηγία της Ευγενούλας και της Ιωάννας. 

Το δέντρο αυτό το φυλούσαν τεράστια ερπετά. 

Ο Ιούλιος δεν δίστασε,  για χάρη της αγαπημένης του Ρωμαίας,  πήρε θάρρος και πήγε να αντιμετωπίσει τα θηρία. 

Ήταν τόσο μικρός που δεν τον έβλεπαν καν. 

Με διάφορες πονηριές, τί νάνος θα ήταν άλλωστε, τα έβαλε και μάλωναν μεταξύ τους κι εξόντωσαν το ένα το άλλο. 

Από τα παράθυρα του μανιταροπαλατιού, ο νάνοβασιλιάς, παρακολουθούσε την ερπετομαχία και θαύμαζε την εξυπνάδα του νάνου. 

Έτρεχε από παράθυρο σε παράθυρο κι από πύργο σε πύργο,  μη χάσει καμία μάχη. 

Δεν είχε εφευρεθεί ακόμα η δορυφορική τηλεόραση,  οπότε μόνος του έπρεπε βγάλει συμπέρασμα. 

Στο τέλος πείστηκε ότι ήταν άξιος γαμπρός, ο Ιούλιος, για την κόρη του,  θυμήθηκε κι ότι είχε διαβάσει μια ιστορία για ένα άλλο ερωτευμένο ζευγάρι που ήπιε δηλητήριο λέει, είπε να μην το διακινδυνεύσει.

Εξάλλου ούτε που ήξερε για ποιο λόγο υπήρχε έχθρα ανάμεσα στις δύο οικογένειες .

Οι προ προ προ προπάπποι τους είχαν μαλώσει λέει,   για τα μανιτάρια και ποιος τα μαγείρευε καλύτερα.

 Άκου τώρα για ποιο λόγο, πού να πήγαιναν και στο masterchef!

Αστεία πράγματα δλδ.

Τα νέα μαθεύτηκαν σε όλο το χωριό,  από στόμα σε στόμα,  δεν είχαν κινητά βλέπετε και τέτοια γεγονότα ήταν η διασκέδαση όλων. 

Έστησαν λοιπόν, γλέντι τρικούβερτο στην πλατεία του χωριού και ζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. 

Εννοείται ότι ήμουν καλεσμένη στο γλέντι και χόρεψα κι εγώ.

Αν βρείτε και ποια είμαι,  κερδίζετε μια μανιταρόσουπα. 

από το πανηγύρι του χωριού μας, του Αγίου Πνεύματος. 

Δεν είναι μανιταρόσουπα όμως, αλλά φασολάδα και μάλιστα πεντανόστιμη.

Όπως καταλαβαίνετε,  το παραμύθι αυτό γράφτηκε για να σας παρουσιάσω το μανιταροπαλάτι που έφτιαξα με πηλό, επάνω σε μπουκάλια αναψυκτικών.

Αρέσει σε μένα και τις εγγονές μου να φτιάχνουμε κσι  παραμύθια εκτός από κατασκευές. 

Είχε αρκετή δουλειά,  οπότε άξιζε να πάρει μέρος στην φιλική πρόσκληση 174 της φίλης μας της Μίας.

Επισκεφθείτε το μπλογκ της Μαρίας,  για να δείτε και τις άλλες συμμετοχές. 

Παίρνει μέρος όμως και σε μια άλλη  πρόσκληση,  

Craftlandia challenge 19

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο για να δείτε και τις άλλες συμμετοχές. 

ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!

ΜΑΝΙΤΑΡΟΣΠΙΤΑ !!!

 Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό, ζούσαν μερικά ξωτικά που δεν είχαν σπιτάκια. 

Ο χειμώνας που πέρασε ήταν πολύ βαρύς και με τις βροχές και τα χιόνια τα σπιτάκια τους διαλύθηκαν. 

Ήθελαν να κάνουν καινούργια αλλά δεν είχαν υλικά ούτε ήξεραν τον τρόπο. 

Αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια. 

-Ποιος θα μας βοηθήσει, ρώτησε το πιο μικρό ξωτικό που το έλεγαν Αλίκη. 

-Ξέρω ξέρω εγώ, είπε το δεύτερο ξωτικό που το έλεγαν Έλλη.

Θα πάω στη φίλη μου την Ευγενούλα, το μεγαλύτερο ξωτικό, που μένει λίγο πιο κάτω μαζί με τη γιαγιά της.

Είπε κι έτρεξαν αμέσως. 

Εγώ θα σας περιμένω εδώ γιατί κουράστηκα.

Νομίζω ότι θα μας βοηθήσουν. 

-Χρειαζόμαστε και φως για το βράδυ για να βλέπουμε, είπαν όλα μαζί. 

Μη στεναχωριέστε καλά μου ξωτικά, είπαν οι ξωτικογιαγιάδες.

Όλα θα γίνουν όπως τα θέλετε. 

Έτσι έπιασαν δουλειά οι ξωτικογιαγιάδες  μαζί με τις ξωτικό εγγονές.

Ζύμωσαν κι επλασαν τον πηλό με πολύ μεράκι. 

Έβαλαν όλες τις γνώσεις τους.

Αν και είχαν καιρό να φτιάξουν σπιτάκια, δεν γινόταν να μη βοηθήσουν τα μικρά ξωτικά. 

Σε λίγο έμειναν μόνο οι ξωτικογιαγιαδες, γιατί οι ξωτικό εγγονές κουράστηκαν και πήγαν να παίξουν. 

Αφού τελείωσαν τα σπιτάκια, τα άφησαν να στεγνώσουν για να τα βάψουν. 

Έλα όμως που τη νύχτα κυκλοφορούν κσι ζημιάρικα ξωτικά. 

Μπήκαν μέσα στα σπιτάκια κι άρχισαν να χορεύουν σαν τρελά, μέχρι που τα ράγισαν. 

Μόλις είδαν την ζημιά που έκαναν, όπου φύγει φύγει. 

Ήξεραν ότι οι ξωτικογιαγιάδες δεν αστειεύονται και θα τα τιμωρούσαν. 

Μόλις είδαν την ζημιά οι ξωτικογιαγιάδες, τους έπιασαν από τα αυτιά και τους έβαλαν να πλασουν μικρά μικρά μπαστουνάκια για να κλείσουν τις ρωγμές. 

-Εσύ φταις, έλεγε το ένα. 

-Όχι, εσύ φταις, έλεγε το άλλο. 

Εξαιτίας σου πλάθουμε τώρα μπαστουνάκια κσι φυλλαράκια. 

-Μη ξεχάσετε την κόλλα, ακούστηκαν οι ξωτικογιαγιάδες. 

Θα ξεκολλήσουν και θα πάει τζάμπα ο κόπος μας.

Σας έλεγα να τα βάλετε στη σκιά για να στεγνώσουν.

Εσείς όμως τα αφήσατε στον ήλιο κσι χορεύατε κιόλας. 

Αντε κουράγιο, λίγα έμειναν  ακόμα. 

-Στρώστε και πέτρες στην αυλή, φώναξαν οι ξωτικογιαγιάδες. 

-Ωχ! πάνω που νομίζαμε ότι τελειώσαμε. 

-Πιάστε κσι τα πινέλα κι ελάτε να τα βάψουμε, ακούστηκαν πάλι οι ξωτικογιαγιάδες. 

-Γρήγορα γιατί κάνει πολύ ζέστη κσι πρέπει να μπούμε μέσα, είπαν οι ξωτικό εγγονές. 

Κρατήστε ομπρέλες και περιμένετε. 

Έτσι έγιναν τα σπιτάκια και βολεύτηκαν τα μικρά ξωτικά.

-Τώρα που θυμηθήκαμε πώς γίνονται, ας κάνουμε κι άλλα, είπαν οι ξωτικογιαγιάδες. 

Νομίζω ζητούσαν αφορμή για να παίξουν. 

Λέτε να τα ράγισαν μόνες τους για να αργήσουν να τελειώσουν;

Μπα, μάλλον ξέχασαν ότι τα βάζουμε στην σκιά για να στεγνώσουν και αλείφουμε με  κόλλα τα  βάζα πριν απλώσουμε επάνω τους τον πηλό. 

Δεν πειράζει, τα κατάφεραν πάντως μια χαρά. 

Ευχαριστούμε πολύ ξωτικογιαγιάδες. 

Εσείς να ακολουθήσετε τις οδηγίες, μη ραγισουν κσι τα δικά σας. Εντάξει;

Τα αφήνουμε να στεγνώσουν στη σκιά και αλείφουμε με κόλλα τα βάζα, είπε η ξωτικό Ιωάννα, δίνοντας οδηγίες από το τηλέφωνο. 

Αν έχετε απορία αν υπάρχουν και ξωτικοπαππούδες στο χωριό, υπάρχουν πώς δεν υπάρχουν. 

Τί κάνουν;

Παίζουν τάβλι!

Ο καθένας τη δουλειά του. 

ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ. 

ΘΑΛΠΩΡΗ!!!

Όταν η Αριστέα, ανήγγειλε την έναρξη του 27ου

συμπόσιου ποίησης κι έδωσε το θέμα, σπίτι, σπιτικό, σκέφτηκα τί ωραίο θέμα!

από το αναγνωστικό του δημοτικού πριν 60 χρόνια!

Μακάρι να μπορούσα να γράψω κι εγώ ένα ποίημα .

Χειρο-ποιήτρια είμαι, ποιήτρια όμως όχι. 

Αγαπώ το σπίτι και το έχω αποδώσει σε πάρα πολλές μορφές. 

Ψηλόλιγνο από γυψόγαζες και πηλό.

Στρουμπουλό σε σχήμα αυγού. 

Εξοχικό με πισίνα, ομπρέλες και ξαπλώστρες. 

Χρησιμοποίησα κάθε  είδους συσκευασία κι αποκόμματα από περιοδικά,

κουπάκια από γιαούρτι και στόκο,

τσουβάλι, φελούς,

ξυλάκια παγωτού κι άχυρα. 

Το ζωγράφισα σε πέτρα και το ανέβασα σε βράχο καταμεσής στη θάλασσα σαν φάρο. 

Ζωγράφισα όλα τα κεραμιδάκια της παραλίας και έφτιαξα ένα νησί. 

Έμαθα να υφαίνω και το πρώτο μου θέμα ήταν τα παλιά σπίτια, οι μονοκατοικίες της γειτονιάς. 

Τα ζωγράφισα με χίλια χαρούμενα χρώματα και χρυσό καπνό. 

Ξεχειλίζουν από θαλπωρή και μυρωδιές σπιτικού φαγητού!

Το κέντησα σαν αγροτόσπιτο,

μέχρι και Χριστουγεννιάτικο στολίδι το έκανα. 

Απορώ κι εγώ πόσα πολλά σπίτια έκανα!

Αγαπώ το σπίτι, είμαι σπιτόγατος.

Αφιερώνω χρόνο να το στολίζω και να φτιάχνω πράγματα για την οικογένειά μου, για το σπιτικό μου.

Γιατί χωρίς τα αγαπημένα μας πρόσωπα, είναι απλά ντουβάρια, τούβλα και τσιμέντο. 

Μα να μη μπορώ να γράψω ένα ποίημα κι εγώ για το σπίτι που τόσο αγαπώ και μέσα του χαίρομαι να ζω!

Για το  σπιτικό μου που είναι γεμάτο από  τους αγαπημένους μου!

-Τί είπες τώρα μεγάλη!

Ναι ναι! Αυτό είναι!

Σπίτι είναι αυτό που μέσα του χαίρομαι να ζω. 

Οι αγαπημένοι μου το κάνουν σπιτικό!

Κι ο τίτλος;

                              ΘΑΛΠΩΡΉ!!

Λες; 15 λέξεις φτάνουν για ένα ποίημα;

Πώς τα λένε αυτά τα μικρά ποιήματα που γράφουν οι Ιάπωνες;

Χαϊκού ;

Μεγάλη, έγραψες ένα Χαϊκού;

Θα το στείλω στην Αριστέα, σκέφτηκα και το πολύ πολύ να γελάσει μαζί μου. 

Η Αριστέα όχι μόνο δεν γέλασε, το συμπεριέλαβε και στο συμπόσιο!

Σας παίδεψα μέχρι να σας παρουσιάσω το ποίημα μου, έτσι;

Ε, έτσι κάνουν οι μεγάλοι ποιητές!

Πάτε όμως εδώ , για να διαβάσετε υπέροχα ποιήματα από τους ειδήμονες του είδους. 

Αριστέα μου σ ευχαριστώ πολύ που έβαλες και τη δική μου συμμετοχή στο συμπόσιο. 

Να είσαι καλά και να διοργανώσεις κι άλλα πολλά. 

Κι εγώ εδώ είμαι ( απειλή).

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες!

Μπράβο στη Μαρία Κανελλάκη που πήρε την πρώτη θέση , ακόμα μια φορά. 

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!!!