Εδώ όλη η Αγία οικογένεια.
Ένας μικρότερος κώνος, λίγο μπλε ύφασμα και λίγο βυσσινί βελούδο κι έτοιμη και η Μαρία.
Για το θείο βρέφος χρειάστηκε ένα μικρό καρούλι, μια μικρή μπαλίτσα κι ένα κομμάτι από μαλακό ύφασμα.
Τσουβάλι, χαρτόνι κι έτοιμη η κούνια του.
Προσπάθεια να μην φανώ στο καθρέφτη.
Με λίγα και πολύ απλά υλικά, που άλλοι θα πετούσαν, ονόματα δεν λέμε, έγινε η φάτνη μας.
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που δεν υπήρχε πληθώρα παιχνιδιών, που έπαιζα πάλι με κουρελάκια και κλωστές, τί άλλο και θέλησα να δείξω και στα κοριτσάκια μας πόσο εύκολο είναι να γίνουν.
Όχι ότι δεν ξέρουν!
Απο την ώρα που γεννήθηκαν με τέτοια παίζουμε.
Έχουν μάθει κι ανακαλύπτουν κρυμμένα σχήματα σε ολες τις συσκευασίες.
Κοιταζόμαστε στα μάτια και συνεννούμαστε.
Ξέρουν ποια κόλλα είναι κατάλληλη κάθε φορά και χρησιμοποιούν την ατλακόλ μόνες τους, άφοβα.
Το πιστολάκι όμως της ζεστής σιλικόνης το κρατάω ακόμα εγώ προς αποφυγή ατυχημάτων.
Ευτυχώς που θυμούνται τί εχουν μεσα τα κουτιά και τα βρίσκουμε εύκολα.
Ξέρουν βέβαια ότι μόνο μέσα στο εργαστήρι-λημέρι μπορούμε να κάνουμε χαμό και πειθαρχούν.
Το μεγαλύτερο χαμό τον κάνω εγώ, εδώ που τα λέμε!
Τώρα βέβαια που πάνε σχολείο και σε δραστηριότητες, βλεπόμαστε λιγότερο, αλλά τα σκ όλο και κάτι προλαβαίνουμε να κάνουμε.
Αυτά με τη φάτνη και τα φετινά στολίδια!
Τα μαζεύουμε και πάμε γι' άλλα .
ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!!