Ποιήματα Στυλιανού Πασχαλίδη

http://dialogouapodrasi.blogspot.gr/

     Ο κόσμος γέμισε φλάμπουρα                                                                  

        Θωρώντας με στο έσωπτρο,

        ο λογισμός μ΄ έπεισε πως είμαι αρεστός

        και το ΄κανα λάβαρο.

        Κούφια η στιγμή που υπέκυψα στον πειρασμό·                                                                               

        ο κόσμος γέμισε φλάμπουρα

        και ασχήμηνε ο τόπος.

    Επανάσταση επί χάρτου                                                 

     Κάποτε έπαυσα να ΄μαι  παιδί·                                                                  

     από τότε η άσπρη κόλλα χαρτί

     μου προκαλούσε δέος, ανασφάλεια

     και εν μέρει φόβο.

     Ξανοιγότανε μπροστά μου,

     σαν μια θάλασσα που επρόκειτο να διασχίσω,

     ως ένας απέραντος τετραγωνισμένος ουρανός,

     που απαιτούσε  καλές ισορροπίες να σταθείς,

     ωσάν μια λευκή έρημος, αδημονούσα να προσβάλλει

     τις γνώσεις και τη νοημοσύνη  καθενός.

       Κάποια στιγμή ανακάλυψα την «ἀχίλλειό της πτέρνα».

       Διπλώνοντάς την κάθετα,  

       απώλεσε την αρχική ισχύ της και ξεθάρρεψα.                                                      

       Ξεκίνησα να συλλέγω λέξεις, φράσεις,

       καταγράφοντας συγχρόνως

       φρεσκοψημένες  σκέψεις και αντιλήψεις.

       Τώρα, ονειρεύομαι μια "επανάσταση" επί χάρτου…

  

       ΕΝΦΙΑ*                             

      Μνημονίου αιτία

                                      

    Ένδοξα συνθήματα ιστορικά, μαρμαροχαραγμένα:

             « Μολών  λαβέ »

             «Ἤ τὰν ἤ ἐπί τᾶς »

             « ΟΧΙ » το ηρωικό.

             Λόγια ηχηρά σε ένα ανήλιαγο ιστορικό παρόν, 

             κι όμως, άηχα για τους θιασώτες των αφεντάδων.

                                           

    Να σου πω Λαυρέντη!  είχαμε ανάγκη απ΄ αφεντάδες;

             Η ζωή μας δεν μοιάζει όπως στα περασμένα.

             Οι πολιτικοί φρόντισαν για ένα αποκλειστικό κοινό,

             χωρίς αιδώ χρεοκόπησαν τη χώρα.

             Το «μαζί τα φάγαμε» σήμαινε για αυτούς τον ιλασμό

             στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

    Φώτα, φανφάρες, χαμόγελα – πακτωλός χρημάτων –

             συνόδευαν την αδημονία

             των “κατά φαντασίαν“ της εξουσίας  εραστών.

             Πιστοί στο όραμά τους να προσβάλλουν

             την μέχρι πρότινος αδιακόρευτη περιουσία των πολιτών.

     Iατροσόφι πού θα βρεθεί, να γιάνει τις πληγές του μνημονίου

             και την αχόρταγη τάση του συνέλληνα;

             Χρυσοκάνθαροι τραπεζίτες,

             σφετεριστές ζωής και θανάτου των πολιτών,

             δολερά μας οδηγήσατε στα όρια της επαιτείας…

     Άπνοος  παρατηρώ την τραγωδία της χώρας,

              περιστοιχισμένη από σιωπή.

             Αυτιστική σιγή για τη δική μας ευθύνη.

             Κάποιοι φρονούν – χλευάζοντας – πως φταίχτης

                                                                η “ακαλαίσθητή“ μας μοίρα·                                                                     

             «τη Ρωμιοσύνη, πώς να μην την κλαις…»,

             όταν Βαβυλώνια αιχμαλωσία την περιμένει!…

             Ιδού πεδίο πρόσφορο, αφορμή ηρωισμού,

             καιρός θουρίου!

         * Ακροστιχίδα



γραμμένα  σε ένα φλιτζάνι 

                

  Κατά περίσταση, πίναν τον καφέ της παρηγοριάς παρέα.

“Για καλό και για κακό“, συνήθιζαν να συμβουλεύονται

το αμείλικτο φλιτζάνι,

και ας το αποκαλούσαν παγανιστικό κατάλοιπο

οι θεματοφύλακες της πίστης.

Τελετουργία μυστική…

Ιέρεια η όποια κυρά Σοφία·

κρατώντας το επιδέξια ιερόγλυφα αποτύπωνε

στις κυκλικές κινήσεις, στα τοιχώματα του φλιτζανιού,

το κατακάθι.

Μικρή ανάπαυλα και ευθύς αμέσως μουρμούριζε 

θέσφατα απαράμιλλα:

–    Βλέπω έναν δρόμο και μάλιστα μακρινό.

      Ένα πρόσωπο, πρέπει να ΄ναι  γνωστό

      και δυο πουλάκια.

–    Για πες, για πες…

–    Και δυο βέρες. 

–    Από το στόμα σου και στου θεού τ΄ αυτί.

και συνέχιζε ακράτητη…

–    Έχεις να λάβεις χρήματα,

      λόγια ευχάριστα θ΄ ακούσεις,

      ένα γράμμα θα σου ΄ρθει  απ΄ την ξενιτιά,

      μια στεναχώρια βλέπω, που γρήγορα θα περάσει

      και μια χειραψία που θα σου δώσει χαρά.

Λόγια που δίνανε φτερά, ελπίδες σαν τους κυματοθραύστες,

συμβουλές για τα μελλούμενα

κι όλα γραμμένα σε ένα φλιτζάνι.

Μέγα θαύμα, σαν ήμουν παιδί…

Μόνο στη χώρα των “μεγάλων“ κραταιά η απομυθοποίηση.

Σ. Α. Πασχαλίδης 




Βrand* - Christmas, Weihnachten, Χριστούγεννα…          

Φωταγωγημένοι δρόμοι, βιτρίνες,

μπαλκόνια, καραβάκια και δέντρα κάθε λογής

με πολύχρωμα, ψυχρόλευκα λαμπιόνια.

Απεγνωσμένη προσπάθεια ανάνηψης

μιας φθίνουσας πατροπαράδοτης κληρονομιάς

- επίπλαστη χαρά άνευ ουσίας.

Το μακρόστενο σεμέν πάνω στο τραπέζι

με οριζόντια επιγραφή

– Merry Christmas – τεσσαράκοντα φορές,

επιβάλλει με τον ολόδικό του τρόπο

την ταυτοποίηση του παρόντος χρόνου.

Απαράμιλλο τυπικό των ημερών,

η υπερκινητικότητα των μικροαστών.

Ο επιβαλλόμενος εξαναγκασμός για καταναλωτισμό,

απόρροια του καπιταλισμού -μηδενός βαλαντίου εξαιρουμένου-

περιορίζει ποικιλοτρόπως τις υπεκφυγές

για την μη συμμετοχή στο πανηγύρι.

Βrand - Christmas, Weihnachten, Χριστούγεννα…

εμπορευματοποιημένη εξάσκηση θρησκευτικού καθήκοντος,

λαμπρό παράδειγμα προς αποφυγήν.

Απαστράπτον άγημα μιας λαγνόλουστης  κοινωνίας,

όπου αγέρωχη, έξωθεν των πυλών, αναζητά την αιτία

της φτωχής πνευματικότητας των ημερών.

Παρακάμπτοντας τους νόμους του σεβασμού και της ηθικής,

σε δύσβατο μονοπάτι η κοινωνία.

«Εφησυχασμένη σε βαθμό κακουργήματος», φρονεί πως

απολαμβάνει αυτούσια τη ζωή….βαθειά γελασμένη!!

Μακάρι να υπάρξουν έστω οι «δέκα δίκαιοι»*

στο παρά πέντε…

* Μάρκα εμπορεύματος που επηρεάζει το συναίσθημα και το μυαλό του ανθρώπου

*  Παλαιά Διαθήκη Γεν. 18, 32

 Στυλιανός Α.  Πασχαλίδης