ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΏΝΟΥ!

Ιστορίες ραδιοφώνου! 

 Εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι, μεγαλώσαμε με το ραδιόφωνο. 

Ήταν κοντά μας σε χαρές και σε λύπες, με νέα χαρούμενα και δυσάρεστα.

 

Τις ήρεμες φωνες των εκφωνιτών, τις γνωρίζαμε και τις αγαπούσαμε σαν να ήταν φωνές συγγενών. Καμία σχέση με των σημερινών δημοσιογράφων, που σε τρομοκρατούν με τον τρόπο που παρουσιάζουν τις ειδήσεις. Ακόμα και τα πιο σπουδαια γεγονότα, τα ανακοίνωναν με σοβαρότητα κι όχι με πανικό. 

 Δεν ξεχνάω την υπερβολική λήψη μέτρων, από τους θείους μου, όταν προσπαθούσαν να πιάσουν Deutsche Welle,για να μάθουν τα νέα από το εξωτερικό την εποχή της Χούντας. Δεν ακουγόταν ούτε η αναπνοή εμάς των παιδιών. Το παλιό ραδιόφωνο, που μας το είχαν σφραγίσει, είχαν βρει τρόπο να το ανοίγουν με χίλιες προφυλάξεις κι ανάμεσα σε τρομερά παράσιτα, άκουγαν τα νέα. Εμείς τα παιδιά καταλαβαίναμε απο τις εκφράσεις τους, αν έπρεπε να χαρούμε ή να συνεχίσουμε να είμαστε σιωπηλοί κι αόρατοι. 

 Μεγαλώνοντας, ήρθαν καλύτερες ημέρες, το ραδιόφωνο έγινε και για μένα ο πιο καλός μου φίλος. Και τί δεν άκουγα. Τα παραμύθια της θείας Λένας κι ας είχα μεγαλώσει, το θέατρο της Δευτέρας, αστυνομικές ιστορίες αργά το βράδυ, που ενώ φοβόμουν, δεν το έκλεινα. 

 Κάτω από τα σκεπάσματα, άκουγα με μεγάλη προσοχή κι αν με έπαιρνε ο ύπνος, το αποτέλεσμα ήταν τα σημάδια στο μάγουλο μου. 

Τον Σεπτέμβριο ακούγαμε τα τραγούδια του φεστιβάλ που γινόταν στην ΔΕΘ. Κλειώ Δενάρδου, Φίλιππος Νικολάου, Τόλης Βοσκόπουλος, Ρένα Κουμιώτη,  μερικοί από τους καλλιτέχνες που άφησαν εποχή με τα ανεπανάληπτα τραγούδια τους.

Οι φωνές τους και τα όμορφα λόγια των τραγουδιών,  γέμιζαν το δωμάτιο και την ψυχή μας.

Έγραψαν ιστορία πολλά από αυτά. 

Είχαν νόημα τα λόγια τους , ενώ τα σημερινά μόνο ακατάληπτες επαναλαμβανόμενες λέξεις ή φράσεις,  που τις περισσότερες φορές είναι βρισιές, κυρίως στα ξενόγλωσσα.

 Δεν χρειαζόταν να έχουμε εικόνα γιαυτά που ακούγαμε, η φαντασία μας συμπλήρωνε ό,τι δεν βλέπαμε. Οι φωνές των εκφωνιτών, οικίες και αγαπημένες. Ηταν οι φίλοι μας κι ας μη τους ξέραμε. Κι όταν χαρίζαμε ή μας χάριζαν τραγούδια, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! 

Και μετά ήρθαν τα πάρτι και τα πικ απ με τα 45αρια δισκάκια, το βερμούτ και τα στραγάλια! Οι αυλές και οι ταράτσες γέμιζαν νεολαία που χόρευε μέχρι το πρωί. 

Οι φωνές του Tom Jones,  του Adamo, του Al Bano και της Romina Power, ήταν οι αγαπημένες μου!

Ωραία χρόνια, που δυστυχώς τα παιδιά μας δεν γνώρισαν ούτε πρόκειται να γνωρίσει καμιά γενιά απο δω και πέρα! 

 Και τώρα, κάθε πρωί ανοίγω το ραδιόφωνο στην κουζίνα και με συντροφεύει μέχρι το μεσημέρι στο φαγητό.

 Όταν κάθομαι στη μηχανή μου, για να παίξω με τα κουρελάκια μου, ξέρετε εσείς,  άλλο ραδιόφωνο μου κρατάει συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ.

το παλιό ραδιόφωνο,  σε περίοπτη θέση στο σπίτι του χωριού. 

Ευτυχώς που ακόμα βάζουν τα δικά μας τραγούδια κάποιοι σταθμοί και αισθάνομαι σαν να γυρίζω πίσω στο παρελθόν. 

Η αγαπημένη φίλη Μαρία Νικολάου, σκέφτηκε να γράψουμε την προσωπική μας ιστορία για το ραδιόφωνο.

Αυτή εδώ λοιπόν,  είναι η  δική μου  συμμετοχή, στις ιστορίες ραδιοφώνου. 

Αξίζει να διαβάσετε και τις άλλες συμμετοχές!

Θα θυμηθήτε τα νιάτα σας!

Βάλτε μουσική και εμπνευσείτε. 

Γιατί η ζωή μας είναι ένα ραδιόφωνο. 

Παίζει τις στιγμές μας την μια πίσω από την άλλη, όσο εμείς φτιάχνουμε άλλες. 

Μαρία μου, σ ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες την ευκαιρία να θυμηθώ παλιές καλές εποχές και να γράψω κάτι κι εγώ για το αγαπημένο μου ραδιόφωνο.